eksikliği hissedilir. yazdığı yazılarla, sohbetiyle, varlığıyla felan alışkanlığın olurdu. sözlüğe çeker, yeni şeyler yazmaya ve üretmeye sürüklerdi. ne bileyim o varken yazıların bir tadı vardı, onun okuduğunu, oyladığını ve bunun üzerine konuşacak olduğunu bilmek ayrı bir keyifti. sonra kendini sildirdi. tipolojisiyle yani kaşı, gözü, boyu posu ya da saç rengiyle kaybolmadı, hayatına devam ediyor fakat bizden uzaklaştı. yazarlık; ruh işidir, yetenek işidir ama bir o kadar da -şimdi nasıl anlatayım bilmiyorum ama- hepsi bu değil. ne bileyim abi bazı insanları özlüyoruz. işte. bazen bir mesajı yetiyordu. bana kalan birkaç şey var ondan. onun yokluğunun mutsuzluğu daha yoğun yazdırıyor. mesela. belki bir gün yeni bir nick ile gelir diye reserv başlıklar felan açıyorum. yani yokluğuyla bile yazdırmaya devam ediyor. bu da çok yabana atılacak bir şey değil. önemli. gelmeyedebilir, bazen yazamazsın. tıkanırsın. işte o zaman orhan veli sindir, dalga şiirindeki ilk mısrasındır:
Mesut sanmak için kendimi
Ne kağıt isterim,ne kalem
Parmaklarımda sigaram
Dalar giderim mavisinden içeri
Karşımda duran resmin...
