henüz sadece 10 günlüktü onu bulduğumuzda. annesi tarafından terk edilmiş, bağırmaktan bitap düşmüş.
gözleri açılmamış, o küçücük kulakları daha kapalıydı.
sadece biraz sıcaklık istiyordu, biraz yiyecek.
hemen aldım onu. annesizdi, yardıma muhtaçtı. 2 saatte bir biberonla beslemek, eline sarılarak uyumak istiyordu.
tek isteği sevgiydi, sıcaklıktı.
biberonla süt içerken küçücük ellerini havaya açıyor, sanki annesinin karnını sıkıştırırmış gibi hareketler yapıyordu.
inanıyorduk, yaşayacaktı. büyüyecekti. o masmavi gözleri artık daha bir canlı bakıyordu.
ama ateşlendi bir sabah. doktora götürdük, iyi yok birşeyi dedi.
ama oysaki o kadar halsizdi ki, açamıyordu bile gözlerini.
aldık getirdik tekrar eve, daha önce heyecanla içtiği sütünü içemiyordu artık, nefesi kesik kesikti.
iyileşecekti ama, iyi olacaktı. hem o 2 gün sokakta annesiz bağıran değil miydi? o zorlukta yaşayan, kurtulan değil miydi?
olmadı.
küçük küçük miyavlamalarını duydum önce. başını öne eğmiş, sanki utanmış bir çocuk gibiydi.
aldım hemen kucağıma. artık zor nefes alıyordu.
bir parmak boyundaki patileriyle ellerimi sarmıştı, minicik gözleri artık kısık kısık yüzüme bakıyordu.
bense onun sırtını okşuyordum, biliyorum artık gidiyordu.
yavaş yavaş önce sesi kesildi,
sonra ellerimi sıkan o patileri gevşedi.
o minicik bedeniyle göğsümde veda etti hayatına,
arkasında koskoca bir adamı göz yaşları içinde bırakarak.
biliyorum ki sende olacaksın cennetin güzel bir köşesinde,
bu sefer masmavi gözlerin parıl parıl parlarken,
koskoca bir kediyken geleceksin yanıma.
