zamanında bir tekkede bir hoca ve müridi uzun yıllar beraberce ibadetlerine devam etmişler sonunda müridin yaşı ilerleyince hoca bari sen de git kendi yoluna demiş ve tekkeden bir katır ihsan etmiş. mürit almış katırı düşmüş yola ama çok da fazla gidemeden katır yolda hastalanıp ölmüş. tabi mürit çok üzülmüş nasibimize bir katır düştü o da öldü diye. tutmuş katıra mezar kazmış başında da üzüntüden ağlamaya başlamış. o sırada yanından bir yolcu geçiyormuş tutmuş sormuş yav ne var burda, niye ağlıyorsun diye. mürid katır var demiş herif yatır anlamış mürit de kızgınlığından düzeltmemiş. herif gidip herkese anlatmış falanca yerde yatır var diye. insanlar gelip gitmeye başlamış zamanla geleni gideni öyle çok olmuş ki tekkenin geleni gideni azalmış. hoca merak etmiş ne oluyor diye hocaya yatır var oraya gidiyorler demişler. hoca yahu nerde yatır olsa ben bilirim diye diye doğruca oraya gitmiş. bakmış bunun müridi sormuş yav ne yatırı olsa ben bilirim bu nerden çıktı diye. mürit de anlatmış. hoca da yahu neyse sus bişey deme zaten anası da bizim orda yatıyor demiş.
işte yatır mı katır mı belli değil lafı ordan geliyormuş.
kaynak: cübbeli ahmet hoca (hafifçe değiştirdim. müridin kızgınlıkla yatır dediğini söylüyordu ben katır dediğini yanlış anlanınca da düzeltmediğini yazdım. katır yrine eşek diyordu ama sonunda katır mı yatır mı belli değil diyince ben de eşek yerine katır demenin mantıklı olduğunu düşündüm.)
