bu yatalak dede başlıkları da yeni akım sanırım. sözlükteki herkesin dedesi yatalak. işin garibi benim dedem de bir süredir yatalak. tekerlekli sandalyede oturup televizyona bakıyor. kendi süremiyor bile, yemek masasına biz götürüyoruz. yatağa yatırıp kaldırması, tuvalete çıkarması, yıkaması falan kendi çocuklarınca yapılıyor. bu haline acıyorum tabii. çok kilolu, bu yaştan sonra yürümesi de çok zor artık. mecbur bakılıyor. baktıkça daha da sinirleniyorlar. alıştılar yine de, ama babam dedemi çok zorluyor. çocuk gibi azarlaması benim gücüme gidiyor bazen. dedemin bu durumdan iki kurtuluş yolu var. hatta üç yolu var. ya her gün azar işiterek yaptığı egzersizler bir işe yarayacak da kendisi en azından çişe kadar yürüyebilecek, ya iyice rahatsızlanacak da bizimkiler tedaviden vazgeçip yaşatmaya bakacaklar, ya da ölecek. biraz daha, bir süre daha böyle devam etsin. yaza kadar böyle yatsın. sonra düşünülür yine
yatalak dedeme eziyet etmeyi hiç düşünmedim. bunun düşüncesi buradaki gençleri gıdıkladığı için bu trol başlıklar açılıyor sanırım. kendi oğlu, çocukluğunun öcünü alır gibi eziyet edebiliyor ona yeteri kadar. kurt kocayınca hikayesi. bize kızdığı gibi kızıyor aynı babasına. bana da geleceğe dair bir fikir veriyor bu davranışı. önceden de düşünmüştüm kaç kez, sen hele bir yaşlan da, o zaman görüşelim bir de, diye. ama ergendim, sonradan öfkem geçti. şimdi kendi tavrı beni aynı yönde fiştekliyor sanki. şimdi babasına gösterdiği muamelenin aynısını yarın öbür gün benden istemez mi bu adam, ister tabii. ben de eksik etmem, arada bağırır, gücendirir, azarlarım seni baba, sen yeter ki öyle iste, sen hep bu şekilde örnek ol bana.
niye yürümüyorsun diye azarlarım seni sonra.
