ulan bir gün bilgisayar başındayım yine.hava kararmış. bilgisayara bakarken bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım. bir huzursuzluk var. strese gireceğimi seziyorum. kafamı çevirdim. ve evet. işte o stresin kaynağı insan. babam. önce o karanlıkta beyaz bir kilot görüyorum. işte o zaman "kilotla görülen babaya bakmıyormuş gibi yapıp ama içten içe afallama" sendromuna giriyorum.stres basıyor her tarafımı. soğuk terler dökülüyor üzerimden. bitsin artık gitsin diyorum. neyseki uzun süren gerginlik babamın geldiği karanlığa geri gitmesiyle bitiyor.
depoyu boşaltmaya giden babadır , gecenin köründe sizle karşılaştığında her zaman 'sen hala yatmadın mı?' sorusunu sorar ve cevap almadan wc'ye yol alır...
