bir taslak olmadı yüzün
hiçbir zaman
bitmiş bir resmin çizgileriydi
kendi yüzüne kendin çizdin
sevgiler korkular evmeler içinde
atlas dokuyup şayak biçtin
makastar sen terzi sendin
biri bol gelendi halk bedenine
ötekisi dar
okul önlüğün mapus giysin
hayatından övgülerle yitirdiğini
yüce bir dirimde kargışla derledin
belki gövdenin de dışındasın şimdi
ayağa kalktığı, nesnelerin bile
her şeylerin yürüyüp karıştığı
susturulmuş, suskun günler içinden
biraz geç de olsa, gerekenleri
kadın elin, ana elin, üretken elin
belki yine sen derleyeceksin
ak başına dağlardan getirdiğimiz
gül yapraklarıyla yastık yaptık
şimdi dinlen
