yasamak icin pek cok sebep vardir. aramaya gerek yok ki. ailemiz sevdiklerimiz, bizim sevdiklerimiz, yarina erteledigimiz isler, istekler umutlar. bunlari bir anda hice sayip "yasamak icin hic bir sebebim yok" demek, ya da cana kiymak dogru degil ki.
bir iste calismamiz, saglikli olmamiz, kisilerle iliskilerimizin guzel olmasina cabalamamiz, kucucuk seyleri gorup onlar sayesinde yuzumuzde gullerin acmasi mutlu, huzurlu bir yasam surebilmek icindir. yani amac yasamaktir.
mesela su an cevremde olan insanlarin amaci calismak. bir seyler uretmek. evet guzel bir sey bu. sonunda mutluluk var. ama bu insanlar robot gibi, sabahin 4 unde kalkip 6 da is basi yapan kisiler. aksam 6 - 7 e kadar calisip 9 da da uyuyan insanlar. aileleri ile gecirdikleri zaman hafta sonundan ibaret olan, kucucuk bir kusun dalda otmesini dikkat bozucu bir unsur olarak goren, herkesin kahkahalar atarak guldugu esprileri anlamayan, dunya da olan bitenden kendilerini soyutlamis olan kisiler. ve bu kisiler cevrelerinde basarili olarak bilinen, mesleklerinde mihenk tasi olan arastirmalara imza etmis kisiler. sizce bu kisiler; esiyle, coluguyla cocuguyla zaman gecirmenin verdigi mutlulugun anlamini biliyorlar midir? ya da yagmur altinda bos bos dolasip islanmanin verdigi huzuru?
sonuc: amacimiz yasamak. bunun icin de yasamak icin sebep degil de, onu daha guzel hale getirebilmek icin yollar aramak daha dogru sanki.
