atalarımızdan miras olarak bize kalan maneviyat insanoğlunun doyumsuzluğu olduğuna göre emellerine ulaşınca da değersiz olur her zaman ve hep daha fazlası...
doğru bir önermedir. küçücük çocuklar sokaklarda donarak yaşarken, yemek için birşey bulamazken, okula bile gidemezken ve yeni birşey giyemezken yaptıklarım beni boğar oluyor kimi zaman... bi kazağa dünyanın parasını bayılıyorum, kaç çocuk doyardı o parayla. tamam onlar var diye biz de mi hiçbir şey yapmayalım, ama duyarsızız ve nankörüz. şu sözlükte bile, bi çay içmeye gidenler çocuk yuvasına gidenlerden fazlaca. ne diyelim, bu denli nankör, duyarsız ve bencil olduğumuz için özür dileyelim.
