eğer taraf amerika olursa (ki sanmıyorum) kadın kılığına gireceklere ırak örneğimizdeki gibi demokrasi getirilebilir. bunlara istinaden iki düşünüp bir karar vermek gerek.
savaşmayı, birilerini öldürmeyi veya biri uğruna ölmeyi 'kahramanlık' sayan kişilere dert olan tiplerdir. üç beş karış toprak parçasına uğruna şahsen canımı vermek istemem hele ki bu bir başkasının amaçlarına hizmet ediyorsa... siz kahve köşelerinde bir elde tespihle ahkam kesmeye devam edin yeri gelince savaşırsınız 'delikanlılar'.
bir erkek olarak söyleyebilirim ki; bugün savas ciksa kadinlarimiz da tipki nenelerimiz gibi erkegine yardim etmesini bilir. biz nasil dedelerimize layik olmaya calisiyorsak kadinlarimiz da bizim kadar onlara layik olmaya calisiyorlar. siz saniyor musunuz ki savas cikinca kadinlar yan gelip yatiyor? evladini, kocasini, kardesini, babasini ölüme gönderen bir kadin kalbi, nasil huzur bulabilir o sicacik evinde? kizlara oje sürüp, sitarbaks'tan cikmayan ucube gözüyle bakarsaniz bu toplum nasil ayakta kalir ki. erkeklerin kadin kiligina girecegini düsünmek bile zihniyeti bozuk insanlarin ürünü. bir insanin fikri ne ise zikri de odur. içimizde kansizlar da vardir. yigitlerde. keske hiç savas cikmasa da insanlar ölmese. siz hala cinsiyetin derdindesiniz. kadinlari asagilik bir varlik olarak görüyorsunuz hala. kagnilarla tasimasaydi o mermileri jale teyze, nasil indirecekti koskoca gemiyi berkecan onbasi? umarim hiçbir zaman savas cikmaz da, hiç kimse kadin olmaya calismaz. zordur anadolu'da kadin olmak. af edersiniz: boru degil. sonunu kötü bitirdim. hep böyle bok ediyorum her seyi. kusura pardon.
acemi birliğini bornovada tamamladıktan sonra şırnak beytüşşebapta nizamiye kapısından girerken ortada hiç bir şey yokken bir tokatla yere serilmiş, terhisine 28 gün kala kuzey ırağa gönderilip, terhisinden 32 gün sonra ancak evine gelebilmiş, çatışmada yaralı arkadaşını hastaneye yetiştirebilmek üzere komutanından helikopter durumunu öğrenmek istediğinde ''analar asker doğurur ama helikopter doğuramaz'' sözünü duymuş, ve bütün bu yaşadıklarının vatan davası değilde rant davası olduğunu öyle bir ortamda idrak etmiş, tam 15 ay boyunca dağlarda gezinirken 3 haftada bir duş alabilmeyi lüks saymış, gündüz kendisi ile muhabbet eden çobanın, gece kurşunu ile yaralanmış bir dağ komandosudur o. askerden geldiğinin ikinci günü anasının elini öpmeye giderken bindiği minibüste ''şunu uzatır mısın birader'' demek amacındaki adamı, terörist sanıp refleks olarak boğazından yakalamış ve artık askerde olmadığını algılaması ortalama on dakikasını almıştır.
kulaklarımda çınlıyor hala askerden geldikten 6 ay sonra askerliği hakkında ilk defa konuşurken söyledikleri;''bu vatan düşman eline düşecek, vatan olmaktan çıkacak olsa elbet koşa koşa giderim cepheye, ama beni bir daha askere çağırırlarsa, ya ülkeyi terkederim ya da kadın kılığına girerim.''
kısacası beyler, oturduğun yerden kurtlar vadisi seyrederken, vatan millet sakarya nutukları atmaya benzemiyor bu işler.
