insanı müthiş afallatan olaydır. özellikle tropikal kuşakların dışında gerçekleşen bir seyahatsa tam bir felakettir.
geçen şubat ayında bebeyimle arjantin'e gitmek gibi bir durumumuz olmuştu. bebeyim acun firarda'nın eski bölümlerini izlerken arjantin'deki bir mağazayı pek beğenmişti ben de kıramayıp hemen kucağıma attığım gibi kiraladığım uçağa götürdüm. kanada yaklaşık -10 dereceydi o sıralar ve bebeyimin üstünde kürkü olmasa muhtemelen küçücük parmakları soğuktan donacaktı. ben de kabanımla bulunuyordum. havanın soğukluğunu siz düşünün.
neyse, upuzun yolculuğun ardından arjantin'e vardık ve merdivenlerden iner inmez aniden her tarafımız terlemeye başladı. bebeyim sıcak yüzünden ağlamaya başladı çünkü evden aniden çıktığımız için üstüne yedek giysi alamamıştı. özel pilotumuzu kısa şortlar alması için gönderdim ve bebeyim ağlamasın diye uçağa geri bindirdim. tam bir felaketti, neyse ki kısa zamanda şortlar ayağımıza geldi de bebeyimi giydirdim. arjantin'deki mağazadan alışverişi yaptıktan sonra kanada'ya geri döndük ancak bu seferki inişimizde soğuktan donuyorduk neredeyse. sweetie'm uzun soluklu ağlamaların ardından kendine anca gelebildi.
siz siz olun gideceğiniz yerin ilklimini ve hava durumunu önceden edinin ve uzun soluklu seyahatlere bir anda karar vermeyin.
işim gereği sürekli yaşıyorum. insanı bezdiriyor doğrusu. bizim tükkan cape town'da söylemesi ayıp bebeyim. sabah akşam sabah akşam sürekli şaşkınlık. üstüne bi de metrobüs de bozulmaz mı bebeyim. haydi bi de kızgınlık. parası iyi olmasa bırakıcam valla bebeyim bebesin bebe beb be.
başlığı ve altındaki entry yi anlamak için üstün zekalı olmak gerekiyor sevgili yazar dostlarım.
lütfen benim yaptığım hatayı yapıp ilk entry yi okumayın sözlükten soğutur insanı azizim.
