annemin ağzından çıkan küfürle ilk tanışmam 8-9 yaşlarıma denk gelir. hayatta en nefret ettiğim şey çöp dökmektir ve bu adeta benim görevimmiş gibi devamlı olarak bu bana buyurulur. salonda oturmusum ganbare kickers ı izliyorum birden annemin sesi kulağımda yankılanıyor olum gel çöpü dök diye seve seve ayaklanıp gidiyorum tabi çöpü alıp kapıya doğru giderken kulağım televizyonda ama bu arada cart çöp poşeti yırtılıyor çöpler halının üstünde annemin yanıma 3.2 saniyede gelişi benim 2.8 saniyede elinden kurtulusum, kacısım arkamdan piç kurusu diye bir bağrınma, adrenalin ve heyecandan kavrayamıyorsun lafı o esnada piç i anladık vardı eskiden beri ama kurusunu ilk annemden duydum ben.
eşyalar dolabın en ücra köşesine "özenle :P" istiflenmiştir. ( tabi tıkıştırmak desek daha dürüstçe olacaktı ama idare edin ) anne, kaybolduğunu düşündüğü bluzu ararken şahane düzenlilikle burun buruna gelmiş ve delirmiştir.
benim anneminki vazgeçilmezdir... bana her kızdığında sadece bu lafı söyler... bilirim bana kızamaz... çünkü ben onun tek oğluyum... ve o müthiş kelimesi:
-dangalaaaaaak!!!!
haaa bir de şu çok özel küfürü de vardır...
bunu bana daha da çok kızdığı zaman söylerdi...
ve bir de özlediği zaman...
işte özlediği zamanki telefon konuşmasındaki cümlesi:
-lan sinine alem sıçırttığım, itin eniği * niye aramıyon lan bizi?
bunu söyleyen annemdir...
gerçekten...
bişey anlamadıysan bir de ağlamaklı oku...
(bkz: off çok özledim annemi ya)
