4 ya da 5 yaşlarımdayken dikiş iğnesini prize sokmuştum priz biraz yüksekteydi tahta sehpaya çıkarak sokmuştum elimi. hatırladığım tek şey elimde oluşan bir acı ve uyuşmaydı. çığlık atıp yere düşmüştüm, sehpa olmasa ölürmüşüm öyle demişlerdi.
Annem gençlik zamanında bir yaramaz misafir çocuk gelip aynasını falan kırarmış. O da yetti gayrı senden çektiğim deyip kızın elini suyla ıslatmak suretiyle prize sokarmış. Kız tamam abla tamam deyince gene aynı. iyi çarpılmamışlar be.
