onun terörist olması kendisini ilgilendirir, ama yaralı ve benim yardımıma muhtaç birine yardım etmemek direk beni ilgilendirir. bu sorumluluğu taşıyamam. hatta bu durumda öldürülmeyi dahi göze alarak yine yardım ederim.
bir çok yazar dahil böyle bir durumla karşılaşılınca at gözlüklerini, kafanızı darlaştıran bağları ve ön yargıları bir yana atıp onun bir insan olduğunu hatırlayıp hastaneye götürmek bunların başında gelir, beyni yıkanmıştır, kullanıyorlardır, pişmandır ,dağdan inmek istiyor inemiyordur, hayata ve her şeye kızgındır ve bu kızgınlıkla verdiği kararı kendine söylediği yalanı sürdürüyordur, hayata bağlayabilirsiniz ne kadar kötü olursa olsun konuşarak, sözlerin gücünü kullanarak iyi bir insan yaratılabilir unutmayın. o insanın yerinde siz de olabilirsiniz tenha bir sokakta yürürken ensenize bir odunla vurup kaçırılmanıza bakar sonra geçmişini unutturan bir iğneye bakar. bir de şimdi düşünün o teröristin yerinde olsanız tertemiz bir hayatınız, kahvaltı yaptığınız bir aileniz, sizin parfümünüzü kokladıkça heycanlanan sizi özleyen birilerinin olmasını kurtarılmayı mı istersiniz yoksa o anda karşılaştığınız biri tarafından öldürülmek mi.
not:pkk sempatizanı değilim, faşist de değilim, sadece ve sadece insana insan olduğu için değer veren bir dünya insanıyım.
iyileştirip, gerçekten insan olduğunu kanaat getirdiğimde serbest bırakırdım.
kusura bakmayın beyler, ne kadar katil olsada belkide dünyalar kadar can almış olsada herkes 2. bir şansı hakeder değerlendirip değerlendirmemek ona kalmış. ama reddederse, tüm işkence fantezilerimi üzerinde denerim. çılgın bir hayal gücüm vardır.
dökülmesi gereken birşeyler yoksa, aklıma katıldığım şehit cenazelerini getirir, yapılması gerekeni gözümü bile kırpmadan yapardım. günah mı? günahı boynuma...
kesinlikle kafasına sıkılmamalı bu ona iyilik olur. bir şekilde tutuşturulup canlı canlı yakılmalıdır. eper bu imkan yoksa öylece bırakılmalıdır. ki acı çekerek ölsün.
