yusyuvarlak kafasının üstündeki kahverengi çalan saçları , karşıdan bakıldığında bize göre yüzünün sol tarafındaki yarasına bakan bir çift yuvarlak gözü , daltonlarınkine benzeyen fakat rengini tutturamamış olmanın ezikliği içerisinde tarumar kırmızı beyaz çizgili tişörtü , rapçilere benzer bir hali tavırla bir eli yukarıyı bir eli aşağıyı gösterir tarzda bir hareket çizerek her yaralanmada elimizin üzerindeki yerini alan çocuktur bu meymenetsiz...
Her daim mutludur kendisi. yılların eskitemediği sanita bant'ın logosu olmayı başarmış , parayı götürmüş bebedir aynı zamanda. yıllar geçmiş o hiç değişmemiştir. elini yüzünü ve bilimum görünmeyen yerlerini yaralamış , yaptığı bu denyoluğa hiçbir zaman üzülmemiş , aksine her zaman sevinçli , her zaman mutlu ve umutlu , bilakis yaraları ile barışık bir dombilidir kendisi...
daha çocukken gerek top oynarken , gerek bisiklet sürerken , gerekse yolda yürümeyi beceremeyip yere kapaklandığımız o anlarda imdadımıza koşmuş yara bandı üzerinde her daim sırıtan garip insan yavrusudur bu. alaman bebelerine benzer daha çok. tipi olsun , fazla kiloları ve anlamsız bakışları ile tam bir alamandır bu bebe...
bizler bisikletten düşüp ağzımızla burnumuz yer değiştirdiğinde zırlayarak eve gittiğimizde elimize yapıştırılmak için çıkarılan yara bandı üzerindeki bu cocuğun sadece bakışları , başlı başına bir gıcıklık unsurudur. gözlerden akan yaşlar ağıza dolup da sümük burundan fırt fırt çekildiği sırada; ''ne gülüyon lan şerefsiz'' deme isteği uyandırır yüreklerde , en derin yerde...
hep güler , hep yaralıdır... yaraları asla iyileşmez. ama hep mutludur!
iyi de neden lan neden? neden mutlusun oğlum? yara bere içindesin , hala ne sırıtıyorsun?
yıllardır içte bir uktedir bu soruya alınacak cevap!
senden gıcık kapıyorum sanita bandın çocuğu...
