hastalığımın ileri seviyesi, sabah 12 den sonra işe giderken düşünmeye başladığım şey, eve dönünce ne yiyicem, evde ne vardı, şunu mu alsam marketten, bu mu daha makul... kafayı yedirtir, travmatik.
evden uzaktaysan ve artik disaridan hazir seyler yemekten biktiysan seni hayattan sogutan sendromdur. ne kebaplarin ne de pizzalarin degeri yoktur gozunde. tek derdin uzerinde dumanlari tuten bir anne yapimi fasulye ve pilav bulabilmektir ama o da imkansiz gorunur. yine tanimadigin gormedigin ellerde hazirlanan yiyecekler gelecek onune ve sen yine anne yemeklerini anarak yiyeceksin yemegini sirf midendeki acligi gidersin diye...
Yarın ne giyeceğim diye okudum, al işte bi tane daha ben diyordum ki mevzu başkaymış. insan yarın ne yiyeceğim diye bugünden düşünür mü? Oluyor demek ki.
gecim derdinden deniliyorsa yurek burkan ancak yoklukta degilken soyleniyorsa hayattaki en buyuk derdin bu olsun denilesi soylemdir. klise olacak biraz ancak tanimin ilk kismindakileri dusunurse ikinci kisimdakiler bu buyuk dertlerinden kurtulurlar rahatca..
