catlayana kadar yemek yerdim. karnim sisince kusar yine yerdim. sonra ölürdüm amk. bu dunyada napilirki. herkesin gidecegi yer ayni. kimse yarın olecekmis gibi yasamiyor. dünya size kalır
500.000 ( beş yüz bin ) lira kredi çekerdim. nasıl olsa yıllardır yaptıkları gibi "hayat sigortası" adı altında bir miktar parayı ( 1000-1500 lira falan civarı olur muhtemelen ) cukkalayacaklar. yani yarın ben öleceğim ama onlar bilmiyorlar. çekerim parayı veririm aileme ben öldükten sonra hayat sigortası adı altında her çekilen kredide milleti öpüp beleşten cebine para koyan sigorta şirketi ödesin benim yerime.
sokağa çıkıp deli gibi davranırdım. kimseden utanmadan bangır bangır şarkı açıp bağırarak söylerdim sokaklarda. hoşlandığıma onu ne kadar sevdiğimi anlatırdım. sonra deniz kenarına gidip eşsiz manzaranın tadını çıkararak çayımı içerdim. anne-baba-birkaç arkadaşla vedalaşırdım. kuzenime doyasıya sarılırdım. kedimi doyasıya öperdim. ne olur ne olmaz gusül alırdım. sonra yine deniz kenarına gidip içime attığım ne varsa ağlayarak dökerdim. sonra zaten yorgun düşmüş olurdum. orada ölmeyi beklerdim.
