hayallerin gerçeklerle mücadelesinin, gerçekler tarafından kazanılmasıdır.
eşime ne isterse almak, nereye isterse götürmek istiyorum. aynı şekilde anneme hayal ettiği evi, babama da çok sevdiği arabayı almak istiyorum. para lazım. yok ki.
gitmek... uzaklara gitmek. ama böyle tatil gibi değil, evsiz yurtsuz orada burada yaşamak sıkılana kadar. farklı ülkelere gidip farklı kültürleri tanımak. ne bileyim bi karavanla dünyayı dolaşıp saksılarda yetiştireceğim otları satarak geçinmek falan. hala ergen miyim neyim... başka geçinme yolu bulamadım o yüzden sanırım. o paranın suyu nereden gelecek aga? karavanı buldun hadi benzinini, yiyeceği falan nereden bulacaksın? hadi hepsini buldum ülke ülke yıllarca gezecekmişim ha amk? o vizeleri kim neden verecek sana? o masrafları kim karşılayacak?
yapmak isteyip yapamayacağım deli fikirler var hafız.
istanbulda, yaşadığım ilçeyi komple dümdüz edip yerini daha iyi bir şekilde inşa etmek istiyorum.
aslında bunun için geçerli sebeplerim var. memlekette ne kadar teşko herif, delikanlı geçinen ne kadar kahpe insan varsa hepsi bu koduğumun ilçesinde. bununda dışında adap-edep bilemeyen pis herfilerde mevcut. bu insan evlatları kabataslak ilçe nüfusunun yaklaşık 4/3 ünü oluşturuyor. bunun dışında binaların mimarisi, parsellerin şekli, kısacası şehir planlaması inanılmaz derecede kötü.
bu işi imkansız kılan sebeplere gelelim.
1-) ilçenin nüfüsu 250 ile 300 bin arasında değişiyor. bu kadar insanı burdan sürmek büyük mesele. anca bildiğin savaş çıkacak, ilçenin göbeğinde bombayı patlatacaksın ki bu da neredeyse imkansız.
2-) ilçe boğazın girişinde. yani yüksek riskli deprem bölgesi diyebileceğimiz bir yer. hadi oldu diyelim. böyle felaket bırak istanbulun memleketi bile etkiler.
kısacası bu yerin sil baştan iflah olması için bildiğin felaketlerin gerçekleşmesi gerekiyor. ama olması halinde sadece şehir değil memlekette yarrağı yiyeceği için bana ters olur. sonuç olarak ben de bu şans varken de hayallerimi gerçekleştirmem zerre kadar mümkün değil.
çocukken çarpışan arabaları çok severdim. hafif sadistlik de vardır serde inkar etmiyorum.
yaş ilerledikçe Gta vice city oynamaya başladık haliyle yine manyaklığım değişmedi.
ambulans görevi alırdım bi adam kurtarana kadar 20 adam çiğnerdim. ama görev sorumluluğumu da asla kaybetmezdim. tam zamanında hastanenin önünde olurdum öhmm neyse.
çarpışan arabalar diyordum.
şimdilerde ise ne binebiliyorum nede bakabiliyorum içim gidiyor.
yaş aldı başını gitti boyda öyle.
bu bünyeye bu ızdırap çok be sözlük.
