iş işten geçtiğinde yada artık yaş kemale erdiğinde, bu kısa ömürde yapılmadığı için duyulan pişmanlıklardır. bunlar bazen öyledir ki hatırlanınca iç geçirilir ve sanki kelebek etkisi gibi eğer o an yapılsaydı şimdi sanki farklı bir hayatın bizi bekliyor olabileceği ihtimalini düşündürür.
kucuk bir kızken, saçma sapan insanlarla arkadaslik kurmaya calısmak yuzunden anneme yeterince ayırmadgım sure. Sonra da yıllarca, annem neden benimle fazla konusmuyor, neden yuzu hep asık dusuncesi.. Arkadaslarımın annesiyle sakalasıp, bir şeyleri paylasmasını gordukce acaba biz neden boyle degiliz dusuncesi.. Benim yuzumden tabi ki. Bir gun olsun nasılsın diye sormadım ona, bir kez olsun anne hadi gel haftasonu sunu yapalim demedim yillarca. Annem hergun sordu bugun naptin diye. Hep 'ders' dedim. Arkadaslarımla kavga ettim, anlatmadım. Disipline gitme tehlikesi atlattim onu bile anlatmadim. Tek derdim, kıyafetti süstü o zamanlar, sadece bunun icin fikrini aldım onun. Bu sene, universiteye başladim, ve aklım basima daha yeni geliyor. Ben anneme biseyler anlatmaya basladıkca onun da benle konuştugunu farkettim. Eskiden tvde izledigi hic birseye gulmeyen kadin, artik komedi filmi aciyor izliyor. Gun içinde yasadıklarımizi anlatıyoruz birbirimize. Bu yasima kadar farkedemedigim şeyi farkettigim icin çok mutluyum, bir yandan da bu kadar gec farkettigim icin çok kizginim kendime.
Annem sen hep gul, gulmek sana çok yakısıyor. Hic asma o suratını, kızın birdaha tekrarlamayacak o pismanlıgını..
