genelde "evde olsa yemez" tipi çocuklardır. Evdeki halleriyle karşılaştırıp buranın çocuğu bozduğunu söyleyen ebeveynler, evinizde bi ibnelik var mesajı uyandırarak iyice sıvarlar. Bu tip çocuklarla uğraşılmaz. başa çıkılmaz. Arkası , salonda oturan kadın topluluğu tarafından kollanmaktadır. Bi bahane ile evden çıkılması şarttır. Aksi takdirde sinir sistemin iflas eder. Dokunma ona, sende yanarsın.
sinir bozucu hale gelebilen, tez zamanda ruh hali idrak edilip yapmaması gereken şeyleri yap denilmesi gereken, ya da hiç tepki vermeyip kendini yağında kavrulsun dedirten çocuk tiplemesidir. misafirlikler otoritenin bulanıklaştığı ortamlardır ve çocuklar da bu ortamı gayet iyi kullanır. o nedenle çocukların sadece ev ortamında değil, kalabalık ortamlarda da kontrolü için pratikler yapılmalıdır. en nihayetinde çocuktur. ne yapsa yeridir, o da ayrı meseledir.
misafir olduğu halde bide utanmadan ev sahibinin hakkına hukukuna riayet etmeyen çocuktur, bide umursamayan ya da kızmayan bir annesi varsa daha sinirli olunur.
etrafta kimsecikler yoksa yavaştan dövmeye kalktığınız kişidir. kimsecikler yok hazır, vurun şu velete. bunları yaparken ağlıyorsa hemen "noldu canım, nereni acıttın ?" diyerek sanki görmemiş gibi davranırsınız, çocuğun annesi gelip "noldu" deyince de, "bilmiyorum valla, düştü sanırım" deyip kaytarmaya bakarsınız.
henüz konuşmayı sökememişse ne âlâ misafir çocuğudur.
bi köşeye kıstırır orasını burasını morartırsınız,ağzına yüzüne bir iki tokat patlatıp ebeveyninin yanına yollarsınız. ne olduğunu sorarlarsa bütün sevimliliğinizi takınıp "bilmiyorum ki ya,beraber araba yarıştırıyordik birden bağırmaya başladı" dersiniz.
ama konuşmayı öğrenmiş ise hemen gidip dövdüğünüzü ispiyonlayacaktır. bu durumda ona fiziksel değil psikolojik şiddet uygulamak daha doğru olur. yaptığı herşeyle hunharca alay edebilirsiniz mesela.
o zaman rahatsız olup başınızdan siktirolup gidecektir umarım. yine sinirlendim.
bu çok dolu olduğum konu hakkında size bi anımı da anlatmak istiyorum.
bizim apartmanda karşı dayiremizde oturan genç bir çiftin 5 yaşında bir kızı var idi. halen de var. ismi çiğdem idi. halen de çiğdem. sizi temin ederim ki hayatınızda bu kadar şeytan,içten pazarlıklı bi çocuk daha görmemişsinizdir.
çiğdemin anası,çocuğunu zaman zaman bize bırakırdı. annem babam vs evdeyken herşey gayet güzeldi. çiğdem son derece sevimli,güleryüzlü,çıtıpıtı bir kızcağız gibi görünürdü. annemin yanaklarını öpmek,babama durduk yere sarılmak gibi garip hareketler yapardı.
düşünün ki ben 20 yıldır annemi öpmemiş,babama sarılmamış insanım. onlar da böyle sıcakkanlı bir çocuğa özlem ve sempati duyuyorlardı tabi.
gel gelelim annem babam iki dakika evden çıktığında çocuk adeta içine cin girmiş gibi davranırdı.
bilgisayarımı düğmesinden kapatır,etrafta şuursuzca koşturur,çekmeceleri dolapları karıştırır,vitrinlerin üstüne tırmanır,televizyonun canına kasteder,ikazlarımı hiç sallamaz,o vızıl vızıl iğrenç sesiyle,nefes bile almadan sürekli konuşup kafamı sikerdi.
gözlerimi kapattığımda onun o hin gülüşü gözümün önüne gelirdi. evdeki sandalyeleri oradan oraya sürükleme çabaları kabuslarıma girer,uykumdan çığlık çığlığa uyanırdım.
günlerden bir gün,yine evde ikimiz yalnız iken,çiğdem öbür odada 4 ay boyunca uğraşıp hazırladığım yıllık ödevimi bir güzel yırtmış parça pinçik etmiş,sonra getirip "iykidoğdun capuacocugu ablaaaeaa" diye kafama atıp konfeti yapıyor.
ben bu çocuğu yakaladım. evdeki karanlık arka odaya soktum. resmen gözüm dönmüş gibiydi amk,bi yandan sesim çıktığı kadar çocuğu azarlıyorum,bi yandan kolunu bacağını çimdiriyorum. arada üç beş tokat patlatıyorum. gırtlağını falan sıkıyorum amk.
çiğdem şokta tabi. beni hiç böyle görmemiş. ağlayamıyor bile ağzına tükürdüğüm. neyse biraz sinirim geçince kendim çıktım odadan. onu da içeriye kitledim. 1 saat falan kalmıştır içeride.
çıkardıktan sonra dedim ki "eğer bundan annene babana,anneme babama söz edersen seni bu odaya tekrar sokar,kafanı kopartırım velet". ağlayarak evimi terk etti. o gün bu gündür yanıma yaklaşmaz.
sizin misafirlikte yapma lüksüne sahip olmadığınız şeyleri yapan çocuktur. annenizin, "o çocuk canım ne olacaak kii" deyip samimiyetsizce gülmesi çocuğa daha bir cesaret verir.
