hayattan ve yaşamaktan ümidini kesmiş ve bir makyaj kutusuna dünyalarını satmış güzel elbiseler içinde gezen cesetler görüyorum yollarda. mutsuzlar çünkü mutsuzluk öğretilmiş bir kavram bizlere. öğrenmeye o kadar aç bir nesiliz ki, ne öğretilirse direk öğreniyoruz. mesela akşam tv'nin önünde meyve ve ya çekirdek yiyip çay içen çekirdek ailenin güzel bir şey olduğu öğretildi bize. ya da üniversite okumanın çok matah bir şey olduğu hem de sabah 8 de gidilen hafta sonu tatil olan bir işin çok güzel olduğu..ahh nasıl da herşeyi öğrenen bir toplumuz değil mi? sevişmelerimiz bile belli bir yaştan sonra cumartesi gecelerine tecil edilir oldu.
beni derinden sarsan bir utanctır bu. bekar ve 18 yaşından büyük bütün kadınlarla keşke topluca uyusam. hani tavana bakıp bir erkek kokusuna hasret salak salak geçirdikleri o gecelerin öcünü alırcasına.. hemcinslerimin yediği haltın diyetini ödemek istiyorum. öyle büyük bir yürek var işte bende..
hepinizden özür diliyorum azizelerim...hakettiğiniz hayatı size veremedik. şu post modern delikanlıları şeytan alsın. utanıyorum..
