annem aradı, karşıda yangın çıktı, evde de kimse yok nasıl çıktı acaba o yangın senin odanın camları filan da kırılmış-ben bilmiyom neden- babaannem aşağılardan bizim oralarda yangın olduğunu görmüş babamı aramış, babam da annemi aramış yangın varmış diye. annem benim odama bi giriyo karşı taraf yanıyor.hemen çıkmış gitmiş evden. buraya kadar normal yani. sonra kapadık tekrar aradı. hee bak yangında ilk kurtardığım şey sence neydi, dedi ben düşünürken cevabı söyledi hep böyle yapar, iki paket sigaram dedi.
zaten bizim evde kurtarılmaya değer bi şey yok hak verdim kadına.
devlet dairelerinde sürekli gördüğümüz ama öylece bakıp geçtiğimiz yazıdır. birkaç gün öncesine kadar ben de öylesine bakıp geçiyordum, ama nedendir bilinmez geçenlerde çok ürküttü beni.
bi tarafta insan hayatı var diğer tarafta bir yığın evrak. ve bu evraklar orda çalışan insanların canından daha kıymetli.
hayır, bi taraftan da komik...
düşünün yangın çıkmış, her taraf alevler içinde ve insanlar bi tarftan yanıp bi taraftan da evrak dolaplarını sırtlanmışlar kurtarmaya çalışıyorlar. asansör de çalışmaz ki, merdivenden imece usulü indiriyorlar falan...komik yani, trajikomik.
o anda insanlar panikle kendilerini camdan atıp ölüyorlar, 3 tane formalite icabı dolap bekleyen evrak yanmasın diye mi kendi canından vazgeçecek.
laf olsun diye yapıyoruz ya zaten çoğu şeyi...
lüzumsuzsa söndür.
bi de yangın anında basılacak düğme vardı, ama gereksiz yere o düğmenin bulunduğu camı kırıp düğmeye basan cezalandırılacaktı.
kırmadım hiç, ama yangında evrak falan kurtarmam ona göre...
