Uzun yıllardır ciddi bir uyku problemi yaşıyorum. Hatta şu anda entry girmemden de anlaşılır bu. Hatta hatta entrylerimi sanırım hep gece 02.00’den sonra yazıyorum. Neyse.
Bu büyük sorunu aşmak için sıklıkla odada halüsinatif bir soba inşa ediyorum.
Yıllar evvel oturma odasında çekyatların açılıp yatak yapıldığı, ertesi günkü alelade bir okul gününe geç kalmamak için saat 22.00’de uyumak zorunda olduğum günlere. O günleri hayal ederken sobanın içinden bilumum çevre inşaatların kalıp tahtalarının kesif çimento, alçı ve tozlu yanık kokusuna kapılırken, ateşin beyaz alçıpan tavanda nasıl canhıraş bir dansla gezindiğini hayal ediyorum.
Gecikmiş bir randevusu olan alevlerin, karanlığın içinde sinema salonlarındaki projektörlerdeki gibi tozlarda bıraktığı izlekleri takip ede ede tavanda nihayete eren o görüntülerini düşünüyorum.
Mavi önlüğüm, tarih hocam, 3.dersin teneffüsünde alınacak gazoz/simit hesaplarım, kardeşimin dişlerini gacırdatması ve dükkanı gece yarısı kapayan babamın erkenci ayak seslerinin kapıda yankılanması arasında; tavandaki o soba alevlerini birer hayali figüre dönüştürüp usulca uykuya daldığımı hayal ediyorum.
-Bu entry’yi buraya kadar okuyacak kadar işsiz ve gerizekalı sözlük yazarlarına da ayrıca selam eder; bir gerizekalının hezeyanlarla dolu mazisine halen dayandıkları için teşekkür ederim-
Sonra o sobanın yavaşça odunlardan azade olan har’ının kömüre sirayet etmesi ile durgunlaşan ışığında; sıcaklığın bir yanak miktarı kadar içinde dolaşması ile gerilerek büyüyüp kocaman bir adam olduğum hayallerini kurduğumu hatırlarım.
Ne garip. Sobanın minik alevlerini tavanda izlediğim günlerin en mesut günler olduğunu bilmeden büyük adam olmayı istemişim. büyük adamlığın tam şu anda sabahın 04.36’sında isimsiz bir halde bir sözlükte o günleri anlatan bir varlık olduğunu bilmeden.
Büyüdüm. Yaşlanıyorum. Büyüdükçe çocukluğumun sobasından çıkan alevler hayallerimde daha belirgin vuruyor tavana. Büyüdükçe; o basit zamanların anıları daha da kutsallaşırken, bir çocuğun zihnine giderek kendimi uyutmaya daha da hırsla çabalıyorum.
Evlerimizden sobaları kaldırdığımız günlere, büyüme zaruriyetine, zamanda yolculuk yapamama belasına, uykusuzluğa, serbest piyasa ekonomisine, komprodorlara, lümpenlere ve beni bu saatte çocukluğumun soba alevlerinin tavandaki görüntüsünü özlemeye iten herşeye...
Sobalı odada yer yatağında yatarken sobanın , gecenin o en güzel saatlerinde tavanda sürekli yansıyan ışığını izlerken bir yandan içinde yanan odunların çıtırtısını dinlemek.. Yorganı omuzlarına kadar çekip sırt üstü dümdüz tavanı izlemek. Ara da bir pencereden gökyüzünün görünen kısmına bakıp hayaller kurmak..
Dönmek istediğim nadir anlardan biridir.
yokluk, uzaklık, bir çatının altında yatıyor olmanın verdiği huzur, dışarısının karlı ve soğuk olması, radyo dışında teknolojik aletin olmaması gibi unsurlar bileşince akşam erken yatmak durumunda kalıp radyo eşliğinde yanan sobanın deliğinden tavana ateşin vurmasını izleyerek hayeller kurmak ve uyayakalmak.
Uzun uzun anlamsızca bakarsın,hayallere dalarsın,ateşin dansına aşık olursun.
Tüm gece o ateş yanmasını ve ateşin dansını izlemek istersin. Dışarda rüzgar vardır,rüzgarın uğultusu duyulur derin hayaller alemine dalınır.
Küçüklüğümün rengarenk hayallerinin gerçeğe dönüştüğü andı adeta. Her gece uyumadan önce tavandaki turuncu ışığın sobadan çıkan sesle uyumlu bir şekilde dans edişini hayranlıkla izlerdim. Tempolu Sesler ve hareketli ışık sobanın içindeki ateşin hararetini nasıl da hissettiriyordu! Çok heyecan vericiydi. Aynı heyecanı her gece tekrar tekrar yaşardım.
gece yer yatağında yatarken, biraz da sobaya uzak olmak gerek, mümkünse duvar kenarında yatıp duvarın soğukluğuyla ateşin sıcaklığı arasında kalıp o huzuru yaşarken, insanı mest eden hadise. bu görüntüye bir de sobanın içinde yananların çıtırtısı eklenince o kadar güzel uykuya dalınır ki daha iyisi varsa anne kucağında uykuya dalmaktır.
