kilitli bir kütüphanede durmadan tozlanan, hiç okunmamış bir kitap gibiyim, uzun ve sıkıcıyım. içinde ne olduğunu kimsenin bilmediği, dahası merak da etmediği. dünya üzerinde o an bulunduğum yer de boşu boşuna yer kaplıyorum. kendi kendimden sıkılıyorum. şekilsiz parmaklarım gözüme batıyor, aynada ki yüzüm, sonra kıyafetlerim, benim olan her şey gözüme batıyor. Allah' ım nedir bu kendimden çektiğim diyorum. kendi kendime tahammül edemiyorum. düş kuramıyor, gevezelik edemiyor, ıslık çalamıyorum. güzel bir kıza laf dahi atamıyorum. neşeli biri miyim, yoksa aksi mi görünüyorum? beni görünce biri, herhangi biri acaba ne düşünüyor? neyi hatırlatıyorum onlara? bir şey hatırlattığımı bilsem iyi veya kötü, avunabilirim belki.
uyuyor, uyanıyorum. uyandığımda güneş çoktan batmış, akşam olmuş. kalkıp bişiler yiyorum. lokmalar çiğnedikçe ağzımda büyüyor. yeniden yatağa uzanıyorum. yattığım yerde biri gelsin diye bekliyorum. belalısından kaçan bir orospu, polisten kaçan bir suçlu, belki evimi soymak isteyen bir hırsız. biri gelsin ve kocaman yumruklasın kapıyı. bir kadın sığınsın kollarıma, bir katil beni vursun üç yerimden. bir şey olsun! o kadar az konuşuyorum ki, biri gelirse konuşmayı becerebilecek miyim, emin olamıyorum. sonra yine uyuyorum, hep uyuyorum.
kesinlikle miskinlik tembellik lüksü olmayan bir gündür. önceleri çarpışır insan belki yalnızlığı hissetmemek adına bir dolu iş yapmaya hatta işyoksa bunu üretmeye. en kötüsü üretecek iş kalmadığında zihniniz size yardımcı olamadığındadır. ondan sonrası kabulleniştir. ileri aşamaları zevk almaktır . Tek kişilik imparatorluğunuza bir girsin kisvesi altında herkesi itersiniz.
