nereden başlasam, nasıl anlatsam bilmem ki.
artık başkalarını kendimden çok düşünmeyeceğime defalarca söz verdim kendime ama yine aynı tas, yine aynı hamam.
hiçbir arkadaşımın üzerine çok düşmeyeceğime, doğam gereği ilgi bekleme, umursanma alışkanlığımı terk edeceğime yemin ettim ama tövbe tutamıyorum ben.
bu kadar özveriye rağmen yine yalnızım, yine yalnızım.
dostlar eve çekilir, ailen zamanın yorgunluğu ile kendi halindedir ama sen yalnızlığının içinde boğulursun ama kimse görmez ya işte oradayım ben.
nerede yanlış yaptıysam o yanlış hayatımın bütün doğrularını götürüyor ve ben buna dur diyemiyorum.
işte böyle sözlük; yalnızdım, yalnızım, yalnız kalıcam...
edit: sözlüğü günlük olarak kullanan ergerlerden değilim.
bu bir paylaşımdı sadece o kadar. her hangi bir amacın peşinden koşan bir entry değil bu!!!
dinle dostum dinle;
eğer yalnızsan, sokaklar bir bir üstüne geliyorsa.
yav siktir, böyle edebi cümleler kuramıyorum.
şöyle diyeyim:
yalnızlık allah'a mahsustur. yalnızım demek genelde genç ergenlerin işidir. böyle şeyleri boşver, yalnızsan bi köpek al kendine(bak dene bunu çok güzel oluyor) köpek aldın mı? köpek almana da gerek yok aslında, sokakta başıboş binlerce köpek var onlardan birini al evine. temizle pakla büyüt sonra ona birşeyler anlatmaya başla. ne bileyim, gününü ona anlat, aşkını ona anlat, hikayelerini ona anlat. o havlasada ona hep anlatmaya devam et. sonra gece olunca al köpeğini sokaklarda gezdir. herkes sana deli desin. deli desin ki kendine gelebilesin. sonra bir zaman geçicek anlayacaksın, o köpeğinde sana alışmış olacak. yani yalnızlığın kaybolacak.
sana en büyük tavsiyemde şu, sakın ama sakın yalnızlığını bir insanla giderme. delir ama yine yapma!
