Yalnız olmak bir sorun değildir. Yalnız olmak kimileri için yalnızca bir seçimdir. Yalnız olmayı seçmek hava atılacak bir durum da değildir. Yalnız olmayı sevmekle ketçap sevmek çok da farklı değil, hayatta bir seçimdir. Bazıları için yalnızlık huzurdur bazıları içinse insan içinde olmak veya biriyle olmak mutluluktur. Ama sanırım şahsım adına düşünürsek yalnız olduğum dönemler kendimi bir amaç için çalışmaya adayabildiğim dönemler oluyor ...
bir yalnızda çıkar der ki yalnız değilseiniz sorun hepinizdedir.
gerçekte sorunun hangisinden kaynaklandığını hiç bilemeyiz.
çürümüş toplum mu sıfıra yakın yalnızlık mı?
asimetrik sorunlar yığınlarından ibaret aykırı atomların sorunsuz hikayesi.
duruma toplumcu bakış açısıyla bakarsak; sorun salt kişinin kendisinde değil aynı anda onu yalnızlığa iten ya da yalnızlığı tercih etmesi ile sonuçlandıran toplumdur. şöyle ki kişi kendini topluma kabul ettirememişse, silikleşmiş ve çekingen bir karaktere de sahipse bu yalnızlık işten değildir.
kesinlikle kendini beğenmişlikle alakası yoktur zira bu tip insanlar asıl toplumun içindedir ve görünür olmaktan şikâyetçi olmayan insanlardır.
aslında bu yalnızlığın birçok sebebi olabilir irdelendiğinde, bunun için araştırmacı olmayı sevmeniz ve küçük gözlemler yapmanız yeterli olacaktır. tek bir genel-geçer sebep ile bağdaştırılamayacak kadar derin bir meseledir insanın yalnızlık serüveni.
insanlar toplu halde yaşayan varlıklardır nihayetinde, fakat herkesin hayat koşulları, yaşam şekilleri, tercihleri, yönelimleri, etnik kökenleri, tarzları ve karakterleri yadsınamayacak derecede farklıdır. ve bu farklılıklar sonucunda bu topluluk küçük küçük gruplara ayrılır benzeşen rollerden ötürü. fakat kişi bu koşullar altında kendine yer bulamıyorsa, ya da tatmin edici gelmiyorsa hiçbiri yalnızlığına çekilir ve kendini soyutlar. daha başka meşgâlelere yönelir. yazar, çizer, okur. daha çok okur ve okuduklarından kendine daha fazla pay biçer.
yazılacak tonla şey var bu yüzden özet geçtim azıcık.
Bir kaşığın kulpunun olması ne kadar gereksiz ve saçmaysa bu tespitte bir o kadar absürttür. Olura olmaza kulp bulmaktansa altındaki sebebi düşünüp anlamaya çalışmak daha olumlu ve yapıcı olmak gerekir. Toplumsal yalnızlığı ele alırsak insanın psikolojisinin bozuk olması bir kedi veya köpekten mütevellit midir? Hayır. insan insanın yarasıdır çünkü. Her taşın altında insan vardır. Kimse dur bakayım hadi biraz psikolojimi bozayım ben kendi kendime demez. Kırılmıştır uzak durur, üzülmüştür uzak durur. insanların dengesiz tavır ve tutumları insana yalnızlığı sevdirebilir. Dost kazığı yemeyeniniz var mı? Kalbi ele alırsak yine aynı şekilde. Yalnızlık tercihi de öyle. yukarıdaki sebep veya sebeplerden ötürü ortaya çıkar. Kendi iç dünyasına dönüp insanlardan uzaklaştığında kendini güvende hisseden insanlara sorunlu demek ne kadar doğru?
