kalamadığımız ve telaşenin, gerekli gereksiz yoğunluğun hep revaçta olduğu hayat...
üstad necip fazıl'ın ''yalnızlık yırttı benim ruhumu, kendimi sana teslim ediyorum allahım'' dediği dizeler enfestir.
ben ki çevresindeki insan kalabalığından ve faydalı faydasız arkadaş, atsan atılmaz satsan satılmaz insan-lar durumlarından muzdarip!
hangi yalnızlık, neyin yalnızlığı a.k.
eskiden insanlar bana '' şu kursa gittim bu kursa gittim,seramik dersine yazıldım,sosyal kulüplere gidiyorum'' dediğinde çok cringe gelirdi. içimden '' öff onlar neymiş ya öyle '' derken son zamanlarda sosyalleşmek için 1-2 tanesine giderken buldum kendimi.
