şu yaşıma kadar içinde bulunduğum durumdur, sanırım hiç de kurtulamayacağım. Bir çok arkadaşım var, sohbetim sevilir ama şu yalnızlık duygusundan bir türlü kurtulamadım. En beteri düşüncelerim toplumla uyuşmuyor. Uyuşanlarını bulduğumda ise ettiğim sohbet bittiği anda aldığım zevk yok oluyor. Hiç sevmediğin biriyle sevişirsin ya, sırf sevişmek için, hani işemek gibi bir şey. herhangi bir duygu beslemeden, sex bittiği anda bütün hissettirdikleri yok olan, sırf ihtiyaç için. Aynı öyle hissediyorum. Hatta ve hatta saçma gelecek ama sanki bir odanın içinde çırılçıplak bulunup birbirine hiç dokunmadan birbirini izleme suretiyle mastürbasyon yapıp, boşaldıktan sonra bir köşeye geçiyormuşuz gibi hissediyorum. Sohbetlerde kimse kimseyi doğru düzgün dinlemiyor. insanlar konuşurken dinliyor gibi gözüküp sadece sırasını bekliyor konuşmak için. askerdeyken hele çok kötü oluyordum çarşılarda. Cafeleri bilirsiniz, birbiriyle buluşan insanların sıklıkla gittiği yerler. Oralarda durum daha da kötü. Bir masanın etrafında bir grup insan, ellerinde telefon ve o telefondaki şeyler olmasa birbiriyle konuşacak şeyleri olmayan. Hayatımda böyle bir hakaret tarzı görmedim. Birbirinle buluşup, bir masanın etrafında telefonla uğraşmak. bu arada askerde neden sıkıldın diceksiniz, konudan saptım. Askerde şunu farkettim; cafedeyiz ama herkes telefonla annesini vs. belki de sivildeyken hiç aramadığı arkadaşlarını arıyor. Mutluluğu olduğumuz yerde değil de hep dışarıda arıyoruz. Biz neredeysek orası sıkıcı, olmadığımız bütün mekanlar şen şakrak! Açıkça gözüküyor ki mutluluğu ailemiz de, en önemlisi kendi içimizde, kendimizde bulmalıyız. Ben bulamadım, ne mutlu bulanlara.
