kendisini alıştıran her insana yakışır. insanlar yalnız kalmaktan çoğu zaman korkar ve bunu takıntı haline getirir. bu durum aşılınca yalnızlık yakışır bir hale bürünür.
içerden de mutludurlar genelde. kendilerini geliştirirler durmadan, yüksek hedef belirlerler kendilerine, zamanlarını harcayacakları başka biri yoktur çünkü.
giydiği elbiseyi taşıyabiliyorsa içinde parça parça parçalanıp belli etmiyordur. yüzüne anlamlı bir olgun oturmuştur. kimse yalnız kalmaz zaten her canlının bir eşi vardır. en azından bunun birgün gerçekleşeceğini biliyordur. tek yaptığı bazı el elalem gibi çıplak gezip rezil gibi yaşayacağıma edeplice giyinir otururum tarzı. tercih meselesi,yürek meselesi.
kalabalık arasında bile yalnız gözüken insan.etrafındakilerle gülüyordur,konuşuyordur ama hareketleri,davranışları çoğunlukla bağımsızdır.istese de istemese de bu durumu,hep bi yanı yalnız gibidir sanki.
galiba bu rengin en cok yakıştığı kişi benim. yanım, yörem teflon bir yüzeyden oluşmuş sanki, kimseyi tutmuyor üzerinde. üzülüyorum, n'olcak bu halim...
