istemeyerek yalnız olmaktan değil de isteyerek yalnız olmak sonucu bir kafayı dinleme durumunun oluşması sonucu gelişen duygudur. kendini alabildiğine dinlersin. sokakta yürürken hiç kimseye ihtiyacının olmadığını düşünür ve kendinle olursun. kafandakileri süze süze temizlersin. *
hayatta hiç bir şeyin göründüğü gibi olmamasından dolayı hele ki insanin buyudugunu anladigi anlarda, özellikle insanların tavırlarından sonra, verdiği zevk ayrı olan hadisedir. ister zorunlu ister kendiliğinden yalnız kalınmak istesin insan belli bir müddet yalnızlığyla mutlu olur. çünkü sen varsındır o anlar. doğrularınla yanlışlarınla sadece sen. kendini sadece sen yargılayacaksındır ve sadece sen takdir edeceksindir. daha da önemlisi verdiğin her bir yargı yalandan uzak saf gerçeklerdir. çünkü kendinle hesaplaşmaktasındır o anlarda. doğrularını takdir edersin daha bir şevklenirsin yaşarken. yanlışlarını yargılarsın, bir daha bunu yapmamalıyım dersin ve güven kazanırsın. insanların pişkinliğinden, kaprislerinden, çıkarlarından, hayatın verdiği kaygılardan uzaksındır. bu ne bir bunalım sendromudur ne bir kompleks ne de bir deprasyon. sadece yaşananlardan sıkılmışsındır. çünkü doğruların senin içindedir ve onları o an yaşamak istemişsindir...
Aslında isteyerek yalnız olmayı tercih ettiğini düşünürsün ama seni buna şartlar sürükler, yalnızlıktan hoşlanmak zorunda kalırsın çünkü elindeki en iyi seçenek budur.Her insanın yapısı başka bir insana ihtiyaç duyar yaratılıştandır bu, biyolojiktir.Ama aralarında o kadar çaresizleri vardır ki insanların içinde acı cekerler.Yalnızlık burada en güzel seçenektir.
