Yalnızlığın birkaç türü vardır. Ben üç tanesini ayırt edebiliyorum. Bir tanesi yalnızlığı sadece dile pelesenk etmektir. Yalnız olduğundan değildir. Diğeri insanlar içerisinde yalnız hissetmektir. Envai çeşit sebebi vardır ancak hepsi korku ve sevgiye bağlanır. Üçüncüsü ise biraz yanlış bir tabir olsa da safi yalnızlıktır. insan madden ve manen yalnızdır. Hiç kimsesi yoktur. Kimseyle konuşmaz ve görüşmez. Şahsen sonuncusunu tattım. Senelerce tek başımaydım. Tercihen böyleydim. Merak eden varsa diye söyleyeyim tadını. Yaşam ve ecel, korku ve sevgi ne varsa hepsini kucakladım. Tüm insanları insanlar diye kabul ettim ve sevdim. iyi veya kötü sınırlarımı kaybettim. Her şeyi özüne yani insan olmamıza göre yargılamaya başladım. Belki kısmen delirdim bilemem. Şimdiyse yaşam döngüsünde yerimi aldım, güzel bir aile kurdum. Gençliğimdeki asabiyetimden eser yok. Su gibi bir dinginliğe sahibim. Fakat ne kadar şeyi kucaklamış olsam da insanda bir paylaşma arzusu var. Tıpkı insanın ölmek istese bile ölüm geldiğinde çırpınması gibi. Bir şeyleri paylaşma ihtiyacımı yok edemedim. Onun yerine anca geçiştirebildim.
severim yalnızlığı istediğin gibi yer içersin, istediğin zaman yatar kalkarsın, istediğin yere gider gelirsin ha arada bi yanına gelecek yada arayıp konuşacak sohbet edecek 2-3 kişi olacak.
