ilk şiirimi gözlerin için yazdım
Bir Haliç vapurunun buğulu camlarına
Çocuklar gibi sevdim seni, bekledim
Kimi gün adını bir çivi gibi çaktım ıslığıma
Kimi gün küçücük ellerimle yalnızlığın kapılarını taşladım
Senin yüzünden yedim ilk yumruğu
Şaraba, sigaraya senin yüzünden başladım.
Sen bir yapraktın benim ağacımda, kopardılar
Mavi kazaklı çocuk daha güzel ıslıklar çaldı sana
Büyük caddelerde büyük hayaller kurdunuz
Sonra bir tren çok uzaklara götürdü sizi
Beni yüreğimden vurdunuz.
Şimdi ben caddelerde, sokaklarda, köprülerde
Serseri bir rüzgar gibi yalnız ve umutsuz
Sensizliğin resmini çiziyorum kaldırımlara
Durup durup bulutlanıyor gözlerim
Sabırsız damlalar titiriyor kirpik uçlarımda
Gidip bir meyhaneye yıkıyorum kendimi
Birkaç bardak kırıyorum avuçlarımda
Bu korkunç yalnızlığı sen yıktın omuzlarıma
Sen kopardın beni insanlardan
Şimdi dalıp dalıp gidiyorsa gözlerim uzaklara
Bakışlarımda nöbet nöbet karanlıklar duruyorsa
Ve içimde dayanılmaz bir sızı
Mutluluğun en büyüğünü duyabilirsin artık
Düşürdün kaldırımlara göklerdeki yıldızı
