sadece kendi düşüncelerine ve duygularına yoğunlaşmak için yanlız kalmanın verdiği müthiş huzur, insanlardan fikirlerinden, isteklerinden kısacası her şeylerinden uzaklaşmanın verdiği huzurdur.
Yalnızlık karanlık gibidir. Durdukça alışır, Durdukça diğer insanların aydınlık Sandığı iki yüzlülüğü yadırgar insan. Bir süre sonra çıkamazsınız artık aydınlığa; açamazsınız gözlerinizi diğerlerinin yalanlarına, yanlışlarına.
Dışardan bakanlar sizi karanlığa hapsolmuş gibi görürler. Ama siz aydınlığı dışarı hapsetmişsinizdir. Karanlık kötü değildir. insan kendini en çok gözlerini diğerlerine kapattığında anlar.
Yalnızlığın huzuru diye bir şey yoktur bana göre. insan doğası gereği sosyal bir canlıdır ve bu yalnızlığın uzun sürmesi takdirde kafayı yeme noktasına gelebilir. konuşmuyorsun ama sadece düşünüyorsun. nereye kadar.
