Şu aralar, arkadaşların düğününe tek kişi katılmak cidden canımı sıkıyor.
Dans etmeyi gectim, karşılıklı misket oynayacak biri olsun bari.
Düğünden sonra aramam sormam söz.
Yazılmadıysa daha önceden, Telefon örneğinden devam edeyim. yine bir toplu taşıma aracındasın, bu aralar malum akıllı telefonlarda uyarı sesleri herkeste standart olmaya başladı...
Sen düzenli aralıklarla o uyarı sesini duyuyorsun ya o zil gibi olanından. Senin bildirim tonun da o...
Ve birden çok mesajin gelmesi umudu ile elini cebine attın, ana ekranı görüntülemek için de tuşa bastın büyük umutlarla...
Ve tabii ki de ekranın bomboştur, arka koltuktaki sevgilisine yazan vatandaştan gelmiştir o uyarı tonları.
Sana da 5 dakikalık yolda 14 kez boşu boşuna ekranını açıp kapadığın telefonunu cebine koymak kalır.
bir gün akla geliyor ve diyorsun ki "neden beni kimse anlamıyor?" bunu sorduğun an yalnız olduğunu farkediyorsun ve bir tek o zaman koyuyor.bu duygu durumun ne kadar uzun sürdüğü ise tamamen sizin ne kadar yalnız oldugunuz ile alakali olarak devam ediyor.
Yazıldı mı bilmiyorum ama bence hani bu akıllı telefonların ortaya çıkmasından beri insanlarda gelişen, ikide bir manasız bir şekilde ana ekrana bakma huyu vardır ya...
Her ana ekrana bakılınca duvar kağıdının Ne kadar da güzel olduğunun farkına varmaktır... Ne bir whatsapp bildirimi ne de bir cevapsız çağrı.
bi başarınız ödüllendirildiğinde orada olup sizinle gurur duyacak kimse olmadığı andır. adınız okunur sahneye çıkar, pazardan elma alır gibi ödülünüzü alır iner, çantanıza koyar otobüs beklersiniz.
Bir şeyi başarıyorsun ya böyle uzun süre uğraştığın, olmasını istediğin; işte onu paylaşacak, anlatacak kimsenin olmadığı an. O zaman anlıyorsun ki mutluluk paylaşıldığı zaman gerçek oluyormuş.
Böyle herkes eğlenir, güler hayatı takmaz. Ve ben sadece masama oturup ders çalışır ve geleceğe dair planlarımı kurarım. Böyle durumda yalnızlık koymuyor aksine güç alıyorum. Ama mutsuz ve üzgün olduğum zamanlarda ''neyin var'' diyenim olmayınca buruklaşıyorum ve herkesten nefret etmeye başlıyorum. Veya canımın çok yandığı, hastalandığım zamanlarda gelip de yanıma ''iyi misin'' diye sorup bana anne şefkati gösterip yardım edecek birinin olmaması da koyuyor. Evde yalnız hissetmedim kendimi hiçbir zaman. Sadece okulda oluyor. Zaten kötü zamanda yanımda olmayanlar beni iyi zamanlarımda da mutlu edemiyor. O yüzden normal günlerde kimseye ihtiyaç duymuyorum.
Yalnızlığın en çok anlaşıldığı an ile paralel gelişen bir durumdur.
Biz insanların evlerinde dört duvar arasında Nasıl bir yaşam sürdüğünü Mutlu olup olmadıklarını bilemeyiz. Biz sadece sosyal ortamlarda diğer insanlara Nasıl bir görüntü verdiklerini görebiliriz. Bu anlamda dışarıdan bakınca herkes Mutlu görünüyor. Herkes görünürde mutlu gerçekte mutsuz bile olsa biz onları gördüğümüzde genelde ama çoğunlukla mutlu olduklarından kendimizi onlarla kıyaslayarak ben neden onlar gibi mutlu değilim diyebiliyoruz. Belki biz onlardan daha mutluyuz ama eşli ve çocuklu katıldıkları bir davet ortamında herkes aile en azından çift ilken siz tek gittiğinizde sap gibi görünüyorsunuz.
Bir başlık vardı sap vs yalnız diye. Hazır yeri gelmişken o konuda da bir iki kelam edeyim.
Sırf sap olmamak ya da sap gibi görünmemek adına bu davete yalnız gitmeyip görüştüğünüz kişilerden birini götürseniz ve bütün gece ona gülümseyip çok aşığız çok mutluyuz rolü de kesseniz içinizde bir yerde gerçek durumu bildiğiniz için yalnız olarak eve gelince yalnız olmak en çok o Zaman koyuyor. Hani alternatif maliyetini hesaplayabiliyorsunuz .
askerde yemin töreni zamanı aileleri gelmeyen askerlerin yaşadığı andır. hatta ailesi gelmeyen bir arkadaşımız "kendimi p.ç gibi hissettim ilk kez" diye duygularını ifade etmişti.
