uzun bir süredir sürekli yaptığım bir eylem. bi süre sonra size bu hareket üzücü bir şey olarak gelmiyor. geçmiyor belki acısı ama bi süre sonra alışıyorsun.
pazar günü evde bilgisayar başında sözlükte takılarak içinde bulunulan durum. millet eşiyle, sevgilisiyle geziyor, havada güzel, siz sözlükte takılın, yalnızlığın dibine vurmak budur işte.
her kasım ayında mesleğime ait bir günde neredeyse tüm meslektaşlarım eşiyle/nişanlısıyla yemeğe katılırken benim gene bu yemeğe tek başına katılacak olmam...hiçbir yaş günümde sevdiğim kişi olmaması...hayatımda karşı cinsten gelen bir hediyenin bende hiç bulunmaması...sinemaya, tiyatroya, konsere tek başıma gitmem...bir kitap okuduğunda paylaşacak kimse olmaması...daha çok sayılır da...zaman her şeyin ilacı. bir de şükretmek lazım hayatımızdaki güzellikleri görerek.
