Birçok an var. Üzüldüğünde ya da sevindiğinde tüm samimiyetinle paylaşamadığın ve birine dolu dolu seni seviyorum dememenin uzun zaman olduğunu fark ettiğin anlar ya da ne bileyim içindeki baharı andıran hislerin neredeyse bitmiş olduğunu ve yerini kışın soğukluğu kadar kocaman bir hissizliği kapladığını anladığın zaman yalnızım diyorsun.
Düğün gibi Çok kalabalık bir ortama girince yalnız hissediyorum ben. Belki de sahte gülüşler, samimi olmayan tavırlar yüzündendir. Herkes rol yapıyor. işte böyle yerlerde acayip yalnız hissediyorum.
Fakat Tek başıma 8 tane ülkeye gittim. Haftalarca tek başıma yaşadım. Ama Hiç yalnız hissetmedim.
zora dara hastaneye düşünce kimseden telefon dahi gelmiyor. özellikle Müslüman geçinenler gram iyilik yapmıyor. akrabalarımın çoğu dahil buna. din yalan olmuş bunu diyaliz dönemindeyken farkına vardım. 10-12 yıl önce. gayet muhafazakar biriyken en azılı din eleştirmeni hale geldim. Ben intiharı çok düşündüm ama döt korkusundan cesaret edemedim. ailem parçalanmanın eşiğinde. ölsem nolcak diktir edin üzülüp dursunlar mikimde değil. canımdan bezdirdiler.
ya Allah cehennem filan varsa diye cesaret edemedim. deist düşüncedeydim. sanırım agnostik oldum.
Aile baskısıyla istemeyerek katıldığın düğünde, arkadaşlarının eşleriyle dans etmesi ve senin annenle pasta yiyip limonata içerken onları izlediğin an.
