bugün

Derdini dinleyecek birinin olmadığı zaman.
Aylık 3000 dk konuşma hakkından 2950 dk kalması.
sözün bittiği andır. artık her şey için çok geçtir yalnız olduğumuzu anladığımızda. hiçbir şey fayda sağlamaz artık. fark ettirmeden sinsi sinsi ilerleyen bir tümör gibi sarar bedeni yalnızlık.
yalnızlığını anlamış biri için yapılacak hiçbir şey yoktur. tüm telkinler onun için palyatiftir.
whatsapp uygulamanıza cuma mesajları dışında mesaj gelmemesi.
SESSiZLiĞiN BiLE SENi DiNLEDiĞiNi ANLADIĞIN VAKiT, YALNIZLIK iLiKLERiNE KADAR iŞLEMiŞ DEMEKTiR.
Sinema salonunda filmi tek izlediğin, tam yanına dönüp aaa gördün mü diyecekken yanında oturanı tanımadığını fark ettiğin andır.
unutulmuş gibiyim ben.
ve insan bir bakıma unutulmuş gibidir.
bilmem ki nasıl anlatmalı?
yalnız bile değilim.

- edip cansever.
gelmemesidir.

gelmeyeceğini bile bile beklemekte yalnızlık değil midir bir bakıma ?

beklemek, düşünmek, yalnızlığının bile seni yalnız bıraktığını anlamak.

neye yarar ? neyi değiştirir ki bu..

gelmemesidir yalnızlık.

gidişlerini bile sevdiğin insanın gel"e"memesidir.
Yalnızlığın anlaşıldığı anlar rehbere bakıp kimi arıyacağını bilmeden bir elinde telefon bir elinde sigara duran zaman ilerlesin diye beklediğin anlardır.
derler ya, " etrafında kimse yokken değil,olmasını istediğin yoksa yalnızsındır" onlar opmayınca yalnızız diye düşünürüz.
bazen dertlerim oluyor, hani her insan gibi. oyle ufak tefek seyleri de dert etmem yani. ama bazen oluyor mesela donemim uzayabilirmis hem de tek deney dersinden. moralim cok bozuk. aglayacagim nerdeyse. yine baskalarinin yuzunden uzayan senenin(allah oyle istedigi icin diyelim) yine baskalari yuzunden1 donem daha uzama ihtimali dogdu. cok sinirlendim, üzüldüm kirildim. bogazim kalbim dilime geldi. anlatmam lazim anlatmaliyim abi. anneme anlatmaliyim ama olmaz uzulur. e kime anlatmaliyim. anlatamadim kimseye. dikenli bir tel yutmusumda bogazimda takilmis gibi durdum. dua ettim ama sevdiklerime ettim ve bitirdim. yine kendime edemedim. onemli olan o yondeki isteklerim diye.
derdim kaldi bogazimda.

yani karsima alipta kardeş boyle boyle oldu diyebilecegim kimse yoktu.
yatakta gece yarısı açılan fake hesap ile eski sevgilinin insta storylerinde nası eğlendiği görünen andır.
her vedanın sonrasında, insanlar birilerinin yanına giderken odanda tek başına durduğun anlar. bu her ayrılıkta da böyle oluyor. evet insan bazen tek kalmaya da ihtiyaç duyuyor, ama sadece bazen.
görsel
iyi değilim konuşalım mı diyemediğim zamanlar.
Ben yalnızlığı en kalabalık caddelerde öğrendim, herkes el ele benim elim cebimde.öyle işte.
Neredeyse bir yıl boyunca whatsapp a girmediğimde kimsenin nerelerdesin diye arayıp sormadığı o an.
Sadece anne babadan yana telefon çalması.
unutkanlık icin vurulman gereken iğneyi unuttuğunu hatırladığın andır.

her şey normalmis gibi davranmaya devam etsem de farkindayim aslinda bunun ciddi bi durum olduğunun ve hayatimi etkilediğinin hep bir dönüş vardır dimi hayatta gittiğimiz yerlerden ben dönemiyorum da ondan sordum...
bir gün her şeyi unutursam seni en son unutacağım.
Güvenecek bir insana ihtiyaç duyduğumda ve yalnız kaldığımda farkediyorum malesef.
Telefonundaki sms ve dakikaların bitmemesi.
gece uyanınca yalnız kalınca uyandım uyuyo musun diye mesaj atabileceğimkimse olmaması zamanları..
tenimin nefessiz kaldığı anlar..
yemek yerken masaya koymayı unuttuğun bir şeyi isteyecek kimsenin olmadığı o an.
güneşin doğduğu karanlık odama süzülen ışıkta, dans eden partikülleri izlemek.