yalnızlık sevilmeli, sevilmiyorsa bünyeye zorla sevdirilmelidir. yalnızlığı sevmek, bir şeylere daha az bağımlı, daha cesur, daha özgür kılar insanı. zira her insan biricik yani şahsına münhasır olması sebebiyle yalnızlığa mahkumdur.
''yalnızlığım,yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin.yalnızlığım kanımsın,canımsın sen benim çaresizliğimsin''adlı şarkıyı söylemek.ama bence kendini kandırmak.
--spoiler--
yalnızlık insanın üretkenliğini arttırır.bu yüzden özellikle çeşitli sanat dallarıyla uğraşan insanlar yalnız kalmayı severler.
--spoiler--
iki tür yalnızlık vardır. seçilmiş yaalnızlık ve itilmiş yalnızlık... yalnızlığı seçenler severler onu. yollara pusu kurmamıştır yalnızlık onları içine çekmek için çünkü, onlar inmiştir otobüsün en sessiz durağında yolun bir kısmını 'tek başlarına' yürümek için.
itilmiş yanlızlık ise öyle midir?... değildir, soğuktur o... karanlıktır, gecedir. ama yine de sevilmelidir ki, onla yaşanmaya alışılsın.
yalnızlığın sadece kendi kurallarının, doğrularının geçerli olduğu bi dünya olduğunu keşfeden herkesin sırrıdır. yalnız kala kala önce alışmakla başlayan bi sevgi türüdür. kimse kafanı şişirmez, kendin düşünürsün, kendin eğlenirsin sevilmeyecek gibi değildir.
