açık ve net, eğer genel bir yalnızlıktan söz ediliyorsa yalandır. ancak, "içerken yalnızlığı seviyorum" ya da benzeri bir iddia ortaya atılırsa inanabilirim.
her ruhun sevgiye ihtiyacı varken, kimsenin yalnızlığı daha çok sevdiğine inanmam.
Bazı insanlar yalnız kalamaz. Bazı insanlarsa kalabalığa Karışamaz. Bu iki uç dışında olup dönem dönem yaşadıkları neticesinde yalnızlığı secenler de olabilir.
Para parayı çeker derler ya insan tek başına olmaya da zamanla alisiyor ve bu alışkanlık nedeniyle yeni arkadaşlar aramıyor.
rasyonalizasyon yapması olası insan söylemidir. insan doğası gereği sosyal bir varlıktır. çevresiyle daima iç içe olmak ister (depresyon, ya da geçici bunalım durumları yoksa).
rasyonalizasyon yöntemiyle; insanlara kendini sevdiremeyen, kendini sevmeyen kişi 'ben yalnızlıktan hoşlanıyorum.' der.
Sen ne dersen ne yaparsan yap insan yalnız doğdu yalnız ölecek ve gercek bu yalnızız. Cevrende insanlar olunca ben yalnız degilim cok arkadasım var diyebilirsin bu kendini kandırmadır cok az kisi birbiri ile vakit gecirmekten keyif alıyor. Yalnız kalmaktan ve kendinizle vakit gecirmekten keyif alın.
yalnızlığı sıkıcı bulan insanları anlamıyorum, bence kendine tahammülü olmayan insanlar yalnızken sıkılır. Ayrıca yalnızlığı bir tür mahkumiyet olarak sunmak, insanlar buna zorlanıyor gibi düşünmek ya da çaresizlikten insanlar yalnız kalıyor gibi olaya bakmak hata. yüzeysel insan yığınlarının altında ezilmektense sade bir sessizliğe mahkum olmayı yeğlerim. Ayrıca kalabalıklar Bazı insanların yalnızlığını örtmez Tam aksine onları daha da yalnızlaştırır. Eğer bir gün metropollerde yaşarsanız Oradaki insanların kendilerini daha yalnız hissettiğini görürsünüz. Bunun nedeni yüzeysel kalabalıkların sadece sayısal bir veri olmaktan Öteye gidememesidir.
