sanırım şahsımdır yalnızlığa en çok yakışan şey zira hep yalnız hissediyorum yalnız olmasam dahi fiziksel olarak. insanlara olan inancımı yitirmek üzereyim ki azcık dibinde hala varken yazıyorum bunları. Zor oluyor, alışamıyorum insanların bencil dünyalarına. Hep fedakarlık yapan, kendinden ödün veren ben oldum ama işin sonunda yalnız kalan(bırakılan) ben oluyorum. Nedenini bilemem ama ama sonuç odalı gidersek hep ikinci plana atılan ben oldum. Hele bir de bazıları var ki seni salak yerine koyup yanında kahkaha ata ata senin hakkında anlamayacağını düşünerek espriler yapıp seni aşaladığını sanıyorlar ya ne zavallılar. Ses çıkarmıyorum çünkü çok salakça laflar sokuyorlar ( sanıyorlar), yaptığın espriye, yaptığın kelime oyununa sokayım salak herif/kadın diyip gidesim geliyor ama susuyorum. Susmamın sebebini bilmiyorum belki azcık dipte kalan insanlara olan inancımdandır ya da bilmiyorum ama patlayacağım bir gün ve olan olacak. Neyse sonuç olarak diyeceğim o ki Yalnızlığa en çok yakışan Şahsımdır... Kendine iyi bak sözlük...
Yalnızlığının farkında değilmiş gibi yapmak ve bu durumu düzeltmek için bir girişimde bulunmamak. Bu davranışlar kişiyi cool gösterir ancak meraklı kişiler için dikkat çekici bir biblo olmaktan öteye götürmez. Yani önemsiz bir yakışma durumudur. Toprak olup gitmeden -tabii arada yalnızlık molaları verilerek topluma karışılmalı ve deneme yanılma yoluyla onun içinde yüzmek öğrenilmelidir.
