Allah var yalnızlık yok. Allah'tan uzaklaşan her insan en büyük kalabalıklar içinde kendini yalnız hisseder, dünya onun olsa yine mutlu olamaz çünkü manevi olarak kendini doyuramamıştır.
ruhumuz Allah'a yakın olduğu sürece huzur bulur. huzuru ve mutluluğu başka şeylerde aramayın.
yalnız kalmak bir tercih unsurudur dolayısıyla öldürmez. istemedikçe kimse yalnız kalmaz. hobbit bile olsan sevilirsin mutlaka bir çeşit insanlar tarafından. tabi kendini karantinaya kapatmış öyle bekliyorsan bilemem.
dünyanın herhangi bir yerinde rastlanmamış olan ölüm biçimidir.
ancak..
uzun yıllar tek başına yaşanıldığı zaman "oh ulan, artık kendi bokumda boğulurum en azından" düşüncesi yerini "lan ciddi ciddi kendi iç sesimden sıkıldım bişeyler lazım, bi' değişiklik neyim.." gibi düşünceler almaya başlar.
bu yanlızlıktan ölecek olan şahıs, hafta içleri genelde sıradan bir hayat sürer. uğruna işten istifa edip bababanktan vadesiz hesabını tekrar aktif hale getirmeyi göze alarak başladığı yüksek lisans eğitimini, daha 1. dönemini bitirmiş olmasına rağmen gözden geçirmeye başlar ("naaptım lan ben?" gibi). her neyse, bu adam sabah makul bir saatte uyanır. gece biranın yanında yediği bok püsürüğün etkisiyle soğuk ayaklarla taşa basmayı göze alarak direk tuvaletin yolunu tutar. bu kısa yürüyüş esnasında dün gece kesin olarak bıraktığı, ama kıyamayıp atmadığı paketinden bir dal sigara çeker ve devam eder tuvalette tellendirmek üzere. (bkz: oruçluyken kimse görmesin diye odanın köşesine çöküp yemek yemek). Tuvaletten sonra lavabonun başına geçer ve 2 parmakla göz kenarlarını yıkar (yanaklara su deymeyecek şekilde) ve mutfağa gider. tezgahın üstüne serer bütün buz dolabını. çatalı kaptığı gibi tırtıklama usülüyle 3-5 dk içinde alır besinini. bir sigara daha yakarken, o gün bir çılgınlık yapıp odada değilde, o günü salonda geçirmeye karar verir. üşengeçlikten dolayı bunu sadece düşünür ve zaman kaybetmeden odaya geçer. mutfak-oda yürüyüşü esnasında uzaktaki aile fertleri tek tek aklından geçer, derken yine uzaktaki sevgili arar. iki hoş beş edilir. sonra tam bilgisayarın başına oturacakken çantasını toparlayıp okula gitmeye karar verir. tabi o ortamdan da kopmamak lazım, kadro madro... bölümdeki çay ocağından klas bir hareketle duble çayını doldurup, bebelerin arasından geçerek laboratuvarına (inine) geçer. iki bilimden sonra biyolojik saati çalar ve 30 sn içinde pılını pırtını * toplayıp tekrar dönüş yoluna geçer. ne tesadüftür ki evi de, tıpkı oda-mutfak gibi yürüyüş mesafesindedir. yürürken uzaktaki dostlardan biri arar, uzak bir tarihte geleceğini söyler. -ki bu elitist, aşırı planlı seyahati deklare eden dost daha 2 yıl öncesinde birbirinin ağzına çorap sokmaya çalışmaktan onur duyan tipin ta kendisidir- domino etkisi olsa gerek bir diğeri daha ona katılır. derken beraber cepler yoklanır ki apartman kapısı açıla. eve girilir. 95 metrekarelik evin 45 metrakaresini kolon ve koridora ayıran müteahite rutin bir ana avrattan sonra, burayı iyi dinleyin, hiç şaşmaz; çantadaki laptop çıkarılıp açılır, o açılana kadar ketılın suyu konur, mutfaktan çıkarken ceket asılır ve odaya geçip laptop şarja bağlanır, o arada mini bir voice call yapılarak sevgili aranır, ama kulaklık takılarak. çünkü konuşma esnasında su kaynamış olacak ve makarnayı dökmeden tencereye boşaltmak için iki ele ihtiyaç vardır. makarna haşlanırken ilgili dizi açılır, kırık link olup olmadığında emin olunduktan sonra tekrar mutfağa geçilir. günün en düşünsel saniyeleri olarak kabul ettiği "sos hazırlama" eylemine geçer. önemlidir çünkü günün akşam ezanından sonraki akibetini bu an belirler. beyaz sos * mu, kırmızı sos * mu?.. (bkz: Red pill and blue pill) yıllardır yalnız yaşamanın getirdiği "süreçleri idrak ve değerlendirme" yeteneği, koca besin zincirini iki renge indirgeyebilecek kadar gelişmiştir. eğer o gün dolap doluysa, yemek yapılırken proses uzun süreceğinden bir bira açar, telefonu ters çevirerek çerez kasesine koyar ve bir canlı müzik istasyonuna bağlanarak (bkz: doğal amfi) ve pişirme işlemine geri döner. derken yemeği yer, hazırladığı diziyi izler. ve yatar.
uyumadan 5 dk önce tekrar aile, dost, sevgili, istifa, bababank'a geri dönüş, belirsizlik gibi rutin şeyleri düşünür. uyuyamaz. sonra uyur.
velhasıl, ölünmüyor gençler yalnızlıktan, dağılın.
su anda hissettigim durum. muhabbet tamam eyvallah. ama insan buyudukce git gide kendine yabancılasıyor. sonra bir duvar kuruyor insanlara karsı. bambaska biri oldugunu hissettigi anda eski gunleri hatırlatıcak biri cıkıyor karsına sonrası gene aynı yalnızlıgın icin de bogulmak. ve gunden gune sacmalamak.
kisiden kisiye degisen durumdur. sahsen ben yalnizligi, etrafinda seni anlamayan, seni seviyormus rolu oynayan, sirf kendileri yalniz kalmamak icin seni kullanan tiplerle dolu bir hayata tercih ederim. sirf sevgili olunmak icin benimle takilip vakit gecirecek ozenti sacma bir kiz olacagina hic olmasin daha iyi. istedigimde maca da gidiyorum, sinemaya da, carsiya da. mutlu olmak icin kimsenin minnetine ihtiyacim yok. olacaksa samimi insanlar olsun yanimda, gerisine boşkoy gitsin.
yalnizliktan ölünür mü? ölünür be sözlük.
ölmek illa toprağın altına girmek midir? değildir be sözlük.
şu an işte, yalnızlıktan ölüyorum. kalabalık bir evde, beni seven bir ailedeyim. ama bu değil işte. dibibe kadar yalnızım, hayal kurmak bile canımı acıtıyor artık.
hayallerden, umutlardan, amaçlardan vazgeçmek kolay mi be sözlük. ömrünün kalanını da yalnız geçireceğini anlamak ve bunu kabullenmek kolay mı?
yalnızlıktan ölüyorum, son canımı da bu gece veriyorum hayata. ''ölürsem annem babam ve kardeşim üzülür'' gerekçesiyle sürdüreceğim hayatıma merhaba diyorum.
yalnızlıktan ölüyorum, üşüyorum, donuyorum, ölüyorum....
