uzun zaman görüşmediğin arkadaşını arattırır bu sıkılma durumu insana.telefon rehberindeki herkese naber?nasıl gidiyor gibi mesajlar attırır insana.bireyselleşip kendini tanıdıktan sonra sosyalleşmeli toplumun bir parçası olmalı insan oğlu yoksa o mesajların aramalarında anlamsız olduğunu düşünmeye başlar.yalnızlıktan sıkılsada mahkum olur o sessizliğe.
çok sıkılmaktır, gece sabaha kadar karşı balkonundaki insanlara saygısızlık olmasın diye perdeleri zor gelsede kapayan, kapıları camları sonuna kadar açan, dinlediği müziğin sesini kimse rahatsız olmasın diye kısan insandır. gece yürürken alt kattakiler rahatsız olmasın diye parmak uçlarında yürür, topuklarını yere vurarak yürümez. facebook unu kapatmış olabilir. hayatındaki faydasız çok insanı silmiş birisi, isteyerek yada istemeyerek. tv de kanaldan kanala gezen insan, günlerce evden çıkmama rekoru kıran insan, dolaptaki aynı yemekleri günlerce yiyen insan, istanbulkartını günlerce doldurma isteği duymayan insan, dolabı günlerce boşalmayan insan, parası günlerce cüzdanda az az eksilerek cebinde kalan insan, kendinden pek fazla söz etmeyen, pek fazla konuşmayan insan, kimsesiz insan olabilir. bu dünyada yeri yoktur. six pack yapmaya çok vakti vardır, belki yapmıştır belkide kendini dışarıdan söylediği yemeklere vurmuştur. yüksek ihtimal yemeklere, fast food a vurmuştur. zili sıkça çalar apartman kapısı açılsın diye ama hiç birine cevap vermez, zili çalanlarda 2 den sonra fazla ısrar etmezler. gece uyuyamaz belki hayal kurmaktan. sabah aynı güne uyanır. kendisiyle meşgul olur. az az gelen faturalarını öder. başka yerlerde arar rüyalarını. çalışan çamaşır makinasıyla bölünür uykusu belki, belkide uykuya dalmak için çamaşır makinasının dolup çalışmasını bekler. ne dese ne söylese boştur, bazen aynaya bakar sadece uzun uzun karşısında oturarak. en büyük eğlencesi budur.
bir diğer tanımla kendinden sıkılmaktır.. arada çok fazla geyiği dönen konular var, mümkün mertebe oradan uzaklaşarak:
kendi kendime oturuyorum, dışarıda bir hayat var.. gece sokakta insanlar, öğle vakti denizde.. çocukluğum hep buralarda geçti.. yazlık bir yer olduğu için kışın tam tersine insan ararsınız.. konuşmaya bile insan bulamadığınız zamanlar gelir.. biraz dargındır bu zamanlar, beden.. tabi onca geçen vakit kendisiyle iletişim kurabilmeyi de öğretir insana, doğanın güzel bir hediyesidir bu.. tek başına kaldığında insan ayakta durabilmelidir.. belki de yaşamın onca güzelliği arasında özellikle bunu severim.. sürekli kurulan diyaloglar, düşünmenin verdiği o tatlı keyif.. bazen kalabalığın ortasında bile çıkıverir ortaya, yapılan keyifli muhabbetlerin arasında bile bazen.. bu, artık bir ihtiyaç (ve ya belki de alışkanlık) haline gelmiştir.. o sıra söylenen bir söz çok komik gelir; "yalnızlığı çok seviyorsun".. evet, yalnız kalmayı seviyorum ama yalnız kalmak demek değildir ki 'hiçbir şey'cilik.. yani, nihilist bir refleks değil.. düşünmek istediğim bağzı şeylerin var olması, bu ihtiyacı hissetmem gayet normal(kendi normlarım içinde) benim için.. hani, bunu yapabilmek özel bir yetenek değil cidden, bir ömrün getirdiği bir davranış şekli ama bundan kaçmak daha üzünç.. kendinden kaçmak, düşünceleri unutmaya çalışmak ve yalnızlıktan sıkılmak.. belki ilk başta zor ama ilk başta zor olmayan ne kadar güzel şey var zaten?!
