alışkın olmayanlarca daha şiddetli yaşanan korkudur. farkında olmadan belirtiler gösterilir, sorunun ne olduğu bulunduğunda dönüşü olmayan bir yola girilmiştir. yavaşça alışılır, sorun edilmemesi gerekir.
sanırım bende bugün vuku bulAN KORKUDUR. sabah çok geç kalktım, odamı toparladım, yemek yedim, biraz bilgisayarda takıldım, film seyrettim yemek yedim ve gün bitti. ve tüm gün boyunca evden dışarı bir adım bile atmadım ayrıca yalnızdım. zaman inanılmaz hızlı geçti ve bundan ölesiye korktum sanırım. umarım yapmayı planladıklarımı yapmadan göçmem bu alemden. sigaraya ihtiyacım var gibi.
korkmuyorum artık senden gece
korkmuyorum hiç karanlık
üzerime gel istersen
sar beni ben kaçıp gitmem
korkmuyorum artık senden yalnızlık
korkmuyorum hiç korkmuyorum
yüreğime vur vur istersen
kalmadı hiç kaçıp gitmem...
çoğu insanın içinde olduğu durumdur. hepsi delicesine korkar yalnızlıktan. oysa ki, kalabalığın içinde yalnızdır çoğu, sadece farkında değiller. ne demiş üstat,
Korkuyorsun ve bu korkunu yenmedikçe başına geliyor.
Sonra gecenin bir saati uykusuz, hüzünlü bir halde "Neşet Ertaş-usandım" dinlerken buluyorsun kendini.
önce sağıma baktım sonra soluma etrafımda kimse yoktu bir daha sağıma baktım çünkü küçükken öyle öretmişlerdi bize karşıya sağlam geçe bilmek için
bu sefer sağlam geçmek istemiyorum dedim kendime ama zarar verebilcek kimse yoktu.
herkesin hayatının bir döneminde sahip olduğu korkudur. sonra daha ağır bir dönem başlar, kişi aynaya bakıp da kendisinden başka kimsesinin olmadığını anladığında yalnızlık korkusu buhar olur gider, belki başka korkulara dönüşür bilinmez.
