Artık yalnızlığın son demlerine gelmiş bünyenin gerçekleştirdiği eylemdir. Öyle bir noktaya gelirsiniz ki ağlamaktan başka çareniz kalmaz, yalnızlığın dışa vurumudur bu aslında. Bu gibi anlarda farkına varır insan çevresindekilerin değerini; en çok da annenin.
yanlızlığı ağlanacak bir şey gibi gören bünye eylemi. halbuki ne güzel olurdu. düşünsene teksin arayan, soran yok. çekilmişsin köşene. ah emeklilik gelsede yaşasak şöyle.
kapandıkça kapanır.açılmak istemez.kapısını çalmasınlar, sormasınlar halini hatrını, herkes unutsun beni, annem bile gülsün eğlensin, hayat aksın bir ben kalayım dingin, dingin ve kelek halidir. kelek evet kelek, olmamışım ben eksik kalmışım, ruhumun bir parçası eksik olamıyorum diğerleri gibi ya çok iyiyim ya çok kötü.ama tek bir şey biliyorum ki yalnızım evet yalnız.
kimse gelmeyecek benim cenazeme.adı sanı bilinmeyen bir yere gömüverecekler beni.kabrimde bile yalnız olacağım.ziyarete gelen hiçkimse olayacak.ebediyyen yalnız kalacağım.dünya öbür tarafta ben bu tarafta.hiç buluşamayacağız ortada.
