Bazen yalnızlık ağır gelir, biliyorum. Etrafında insanlar olsa da, bir boşluk olur içimde. Kimseyle tam anlamıyla paylaşamadığım, sadece bana ait olan bir şeyler birikir. O anlarda, tek istediğim birinin gelip yanımda oturması, sadece var olması. Hiçbir şey söylemeden, sadece sesini duymak, belki de bir kahve içmek… Yalnızlık, her zaman acıtıyor ama bir yandan da insanın içinde büyüyen o sessiz gücü fark ettiriyor. Yalnızken bile, kendiyle barışmak belki de en zor olanı. Ama bazen, gerçekten yalnız kalmak, insanın kendisini en doğru şekilde bulmasına da yardımcı oluyor.
En kötüsü bir arkadaş grubuyla otururken kendini yalnız hissetmektir meselâ. Birçok nedeni olabiliyor. Seninle olan samimiyetleri daha azmış hissi, en az sevilen senmişsin, yok olsan bunu farketmeyecekleri düşüncesi...
Bir de çürümenin kitabında bir bölümde şöyle diyordu.
Hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilmiş olan değil insanlar arasında acı çekendir; kendi çölünü peşi sıra panayırlarda sürükleyen ve mütebessim cüzzamlılık, tamiri imkansızlık komedyenliği yeteneklerini sergileyendir.
Yalnız olmamak yetiyor mu yani? Yalnız hissetmek var bir de. Etrafında dolu gerizekalı, ne anlattığın anlaşılıyor, ne konuştuğun dinleniyor, ortak konu bulmak için kumda iğne arıyorsun, muhabbet futbol, araba, dedikodu olmuş sadece, kültür sıfır, eğitim cehaleti alamamış, iletişim özürlü bir sürü insan, yavşak ve piçlerle doluysa etrafın yalnız olmasan ne.!?
Yalnız olmamanın dayanılmaz hafifliği: Yaş aldıkça bir topluluğa ait olmak, yalnız kalmamak kritik önemde. Sosyal olarak izole olmanın günde 15 sigara içmeye eşdeğer olduğunu biliyoruz. Yalnızlık ve sosyal izolasyon ömrünüzü 15 yıla kadar kısaltabilir.
Şuan dışarı çıkmak istiyorum ama yalnız çıkmak istemiyorum. Arkadaşlarımı düşünüyorum onların hiçbiri ile de çıkmak istemiyorum. Yeni bir insanla tanışmak da çok yorucu ki zaten şuan böyle bir imkan da yok zaten. Ayda bir falan böyle bir boğulmuşluk bir yalnızlık hissi geliyor ya bana. Kahve içip tatlı yiyeceğim muhabbeti saran bir arkadaşım yok şuan bu şehirde. Hepsi şehir dışında moralim bozuk.
Napıcam ben şimdi söyleyin bana….
büyük bir bataklıktır ve bu bataklığı genelde boğazına kadar batmadan fark edemediğiniz için tekrar sosyal bir yaşama dönmek çok güç olur. eğer uzun zamandır bu bataklıktaysanız muhtemelen artık alışmışsınızdır ve karşınıza bu bataklığa yeni çekilen birinin telaşını görünce "yalnız olmak aslında o kadar da kötü değil " gibi bir tepki verip daha sonra "harbi ben neyin içindeyim, ne ara bu kadar yalnızlaştım " diye bir düşünceye girmeniz çokça olasıdır.
yalnız olduğunuzu düşündünüz mü yalnız olduğunuzu fark ettiniz mi yalnız kalmaktan korktunuz mu yalnızlığı kendinize itiraf ettiniz mi yalnızlık iyi mi kötü mü hiç yalnız kaldınız mı her yer ne kadar kalabalık değil mi otobüs durakları alışveriş merkezleri caddeler piknik alanları eğlence mekanları herhangi bir şey için beklediğiniz sıra ve hatta kendi etrafın bile kalabalık her yer insan seli bazen kendi sesini bile duyamazsın kalabalıkta başkalarının sesinden ama o kalabalıkta bile yalnızsındır aslında herkes bir arada ama herkes tek başına herkes bir arada ama herkes yalnız insanın yalnızlığı kendi tarihinin çok eskilerine dayanır çünkü yalnızlık doğarken başlar kulağına gelen ilk cümle hoş geldin cümlesidir bu belki de hayatın boyunca duyduğun en samimi en safiyane ilk ve son cümledir yıllar geçtikçe ve sen büyüdükçe samimiyetlerin azaldığını düşüncelerin negatifleştiğini ve yavaş yavaş yalnız kalmaya mahkum edildiğini görürsün ve en sonunda yalnızlaştırılırsın bazıları yalnızlığı isteyerek seçer ama bazılarına da seçenek bırakılmaz yalnızlaştırılır yaşam içinde yaşam mücadelesi verirken de yalnızsındır hayata karşı savaşırken tek kişilik ordu olursun hep önüne arkana etrafına baktığında kimseyi bulamama ihtimalin hep yüksektir geçmişin tek başına kazandığın ve tek başına kaybettiğin mücadele örnekleriyle doludur ölürken de yalnızsın tabutun etrafındaki yabancı elleri hissettiğinde anlarsın son cümle iyi bilirdik cümlesi değil midir yanında olmadılar mücadelene katılmadılar elinden tutmadılar koluna girmediler ve seni hiç tanımadılar ama seni hayat boyu hep iyi bildiler ne kadar samimi değil mi herkesin hayatında yalnızlık yaşadığı anlar olmuştur bazılarının yalnızlığı bitmiştir bazıları şu an yalnızdır bazıları da bir gün yalnız kalacaktır yalnızlığı biz yarattık hem kendimize hem de başkalarına yakıştırdık kimine öyle yakıştı ki çıkaramadı üzerinden yalnızlık iyi şeydir herkes gider o kalır.
her gun yeni bir sey ogrenmeye cabaliyorum ve kendime bir sey katiyorum. isler zor saatlerce ugrasiyorum. tabii ki bunları yalniz basima yapiyorum, ailem hariç kimse umrumda degil cunkü en zor işleri hep tek basima allahin izniyle yaptım.
Hayatımda ilk kez başıma gelen durum. Hayatımın tüm düzenini alt üst eden öyle sağlam bir kayıp yaşadım ki 1 senedir konuşacak dertleşecek beraber susup ağlayacak bırak her şeyi ottan b.ktan konuşacak kimsem yok. Telefonumu kontrol ettim şimdi 267 numara kayıtlı .ama şu anda mesela canım sıkkın aramak istediğim tek bir kişi bile yok. Jenga gibi düşünün. Alttan bir parça çekildi ve komple yıkıldı. Ve benim de oyun hevesim kaçtı. Sanırım artık bundan sonrasında bir kız arkadaş yapıp devamında sessiz sakin sade bir hayata dönüşüp kurduğum ve hedeflediğim tüm hayalleri çöpe atacağım .
yoksunluk.
tarifi olan şeylere tarif gerektirecek bir durumda olunmadığında ilikleri sızlatan bir yoksunluk.
bir tutam ciğer yanması,
bir tutam umutsuzluk,
çokça burukluk.
Etrafında Seninle benzer kafa yapısına sahip birileri yoksa yalnızsın. Kötü bir şey midir? Çoğu zaman değildir ama Kafanın uymadığı tiplerle aynı ortamda bulunmak zorundaysan bu kötü bir yalnızlık.
