kahvenin sütüyle acısından kaçarım hayatın.
kırılmaz kalpler icat ederken çok temiz kan harcadım.
eski bir ceketin cebinde kalmış kelimeler gibi.
sanki geçmişi unutmak için bugünü yaşamak yeter mi?
yarın daha güzel olacak derken yalan söyleriz değil mi?
birkaç damla daha düşse okyanusu taşırır mı?
birkaç parça daha kopsa içimden acıtır mı... hayır.
kendime uzaktan baksam çok sevmezdim belki de...
yalnızlığın tarifi yakından yapılmaz mıydı sence?
herşeyi yok saymak için önce kendimi silsem,
yağmura yetişmeyen silecekler gibi...
onu bile beceremesem bir şey değişir miydi sanki?
birkaç damla daha düşse okyanusu taşırır mı?
birkaç parça daha kopsa içimden acıtır mı...
nejat alpin var böyle bir şarkısı. anlaşılmıyor ama var.
o anda anladım olmuyor sensiz
onu ilk gün anladım sessiz
alışmak çok zor sensizliğe imkansız
her yerinde sen varsın bu evin
duyuyorum, pişman ediyor sesin
sen benim nefesim, hayalimdeki resim
aşkı anlatan sesimsin
hiç batmayan güneşim
bitmeyen hasretim
hayattaki tek eşim
e bir şarkı usulca dökülen dudaklarımdan..
lay lay lay...
böyle mi başlamıştık seninle
her şeyimi verdim o sevgilim bırakıp gidecekti
çıkacak mısın gibi çerçeveden..
