arkanı dönüp gittiğinde başlayan,
bir yalnızlık öyküsüdür.
her anında sevginin büyüdüğü,
sen uzaklaştıkça ellerimi biraz daha yakan,
umudun tükenmesi gibi, güneşin doğmayı unutması gibi,
ve karanlığın aydınlığa kavuşmasının gecikmesi gibidir; yalnızlık..
her şeyi bırakıp giderken başlayan,
bir yalnızlık öyküsüdür.
her anında sevginin öldüğü, gözlerin biraz daha gerçek bakmasını sağlayan,
ufuk çizgisinin ardını bilememek gibi,
imkansızların imkansızlığı gibi,
ve alabildiğine unutma isteğidir;
yalnızlık..
şiir yazmaya başladığımda başlayan,
bir yalnızlık öyküsüdür.
adını her andığımda biraz daha beni sensizliğe,
beni sonsuzluğa zorlayan,
gidebildiğince gidememek gibi,
yorulduğunca dinlenememek gibi, sabah yakınlaştıkça gece özlemi yeşeren vampir gibidir;
yalnızlık..
her şiir bittiğinde başlayan,
bir yalnızlık öyküsüdür.
sayfası koparılamayan defter toplamaktır..
sayısı arttıkça acısına dizgin vurulamayan,
annenin özürlü çocuk doğurması gibi,
tarlada bitmeyen buğday gibi,
yere çakılmayı kabullendiği halde
buluttan kurtulamayan yağmur damlası gibidir..
yalnızlık; sensizlik gibi başlayan,
aslında bir yalnızlık öyküsüdür!
sensizliğe yanmaktır YALNIZLIK...
