içine kapanmaktır.ne olacağını bile bile,yüreğinin yarasının daha da kanayacağını bilerek içine kapanmaktır.
her zaman renkleri görmek gözlerini ağrıtır insanın ve ya hani hep dolu tarafından bakılması istenilen bardak vardır ya oradaki suyun görüntüyü kırması bile yorar insanı.tamam bardak doludur ama ortada yorulan bir yürek vardır.
güneşli bir havada dışarıda çok kalındığında,kapalı ortama geçince nasıl kararıyorsa gözlerimiz yüreğimiz ve ruhumuz da çok uzun süre kalabalık ortamda kalınca ilk yalnızlık limanında -buna uyku dahildir- etrafını göremez ve yalnızlık ihtiyacı belirir.daha sonra kendi inşa ettiği yalnızlık limanına girer ve oturur.kapı açık kalsa bile yalnızlaşıyordur insan.
çünkü geçmişte bile olsa bir kez kararmıştır ruhu,yüreği yalnızlaşmıştır kalabalıkların içinde.kollarını açsa da çarpmamıştır kimse ona.kalabalık korkutur onu.
Bilgiye kolay ulaşmanın ve aynı zamanda dünyanın daha şizofrenik bir yer haline gelmesinin beraberinde getirdiği sonuçtur. Gölgemizden korkarken herşeyi ben kendi başıma yapabilirim düşüncesi hakim oluyor. Gitgide yalnızlaşan insanlar oluyoruz.
