Günümüzde artık çiftler ve yalnızlar olarak ikiye ayrılmış durumdayız. Bütün yalnızlar ruh eşlerini bulup mutlu olmak isteselerde, yalnızlar artık daha havalı, bu gerçeği kabul etmek lazım.
not: ben de yapıyorum bunu tamam ama yok öyle bişi amk. evde pilli bebek dinleyen adam kız arkadaşının beline sarılmış mutlu mesut adamdan daha havalı olabilir mi sizce? ha kiminin fantezisidir yalnız erkek o başka konu. (bkz: bir fantezi unsuru olarak ben) *
Günümüzde artık sevgi denen şeyin insan zihinlerindeki anlamı, değeri karmakarışık bir hal almış, aslından oldukça uzaklaşmış olduğu için ortaya çıkabilecek bir yargıdır. Artık ilişkiler, yakınlıklar gönülden, zihinsel birlikten doğmuyor; ilişkinin doğması diye bir şey bile yok artık. Herkes herkesle sınırsız, ciddiyetsiz. Göz beğendikten sonra, gerisinin bi önemi yok! Ee hal böyle olunca yalnız kalanlar bir çok şeyin daha çok farkında olan, daha ütopik tipler oluyor. Ütopik diyorum çünkü onların beklentileri, böylesi toplum düzeninde pek mümkün olabilecek bir beklenti değil. "Havalılık" olarak nitelendirilmiş olan şey aslında "bilinç"tir. "Öz güven"dir. Sırf "benim de bir sevgilim var." "Ben bir erkekle/kızla görüşüyorum" demek için oluşan yakınlıkların, ilişkilerin karşısında başka nasıl durulabilir ki? Bu durumda yalnızlık tercih değil de nedir? Bu kadar boşboğazlık yaptıktan sonra şunu söylemeliyim ki evet, belirtilen tabirle yalnız insanlar havalılar belki de. Çünkü biliyorlar, farkındalar diğerlerinin nasıl da benliklerin ezikliğinde yaşadıklarını.
