çok primitif ve bir hayli de subjektif bir entry olacak muhtemelen ama; bir şeyler kafa yorabildiğim zamandan itibaren bu dünyadaki en büyük korkularımdan biridir.
sonuçta kalabalık ölsen de yok olacaksın yalnız ölsen de, yalnız ölüp en azından sevenlerine ölüşünü izletmemek daha iyi. bu görüntü akıllarına gelebilir, acıları daha da katlanabilir, yalnız ölmek daha iyi o yüzden.
ebu hureyre (r a) anh için peygamberimiz(s a v): ebu hureyre yanlız yaşayacak ,yanlız ölecek ,yanlız dirilecek hakikatten o çölde hanımı ve hizmetçisinin yanında ölüyor ve cenazesini kadınlar gömemiyor sonra oradan geçen bir müslüman topluluk onu gömüyor.
Zor olandır... bir kaç defa toplu taşıma aracında ruhumu teslim ettim ve gayet zevkliydi ama yalnız ölmek gerçekten zordur. Bir keresinde evde kimse yokken can verdim, o nasıl bir acı...
yalnız yaşamayı çok sevdiğini iddia eden insanların içten içe korktuğu durum olsa gerek. bu muhtemelen duygularına hiç hakim olamayan bir kadındır. yıllar sonra toruna torbaya karışmış, ama sevdiği tarafından terk edilince ben burda mutluyum diyerek kendini bir kır evinde bulmuş, yıllardır didinip çalışmasından geriye bir emekli maaşı kalmış kadın geliyor. yazık olacak o kadına, terk etmeyin.
Öldüğünüz odada elinizi tutan yedi kişi olsa bile o an yalnızsın, sadece sensin.
Doğarken nasıl kimse seninle birlikte doğmadıysa ölürken de tek başına çıkacaksın yolculuğa.
