Yalnız yemek yerken herkesin ona baktığını ve içlerinden "ne ezik şey yalnız yemek yiyor" diye geçirdiklerini zanneden insan düşüncesidir. Oysa en asil duyguların insanıdır. Tek başına ayakta durabilen kimseye ihtiyacı olmayan insandır.
bir takıntı. özellikle üniversitenin ilk yılının ilk zamanlarında çokça hissettiğim durum. pansiyondaki tek kişilik odamda zaten yeterince yalnız kalıyordum, sonra bir de dışarıda yalnız başıma yemek yersem tripten tribe koşuyorum. hele "ulan çok ayı gibi mi yedim acaba? ağzım burnum kirlendi mi acaba?" düşüncesi de var ki, sormayın gitsin.
a bakın bakın şu adam var ya şu adam hah işte o sapın teki diye bağırmadıkları kaldı diye düşünüyorum bazen. halbuki gayet normal davranıyorlardır belkide.
Yalnız olduğunuz için suçluluk duymanızdan kaynaklanır.
Bir çeşit toplum baskısı.
Aşın bunları.
Size bakan da çok beğenip, "böyle biri nasıl yalnız kalabilir ki?" Diye şaşırdığı için bakıyordur. Ya da ne kadar şanslı. çöpsüz üzüm." Diye özeniyordur.
Bunları bizzat duyduğum için söylüyorum. Pek çok insan tek başına birşeyler yapacak kadar özgür ya da özgüven sahibi değil. Bunu yapanlara gıpta ediyorlar.
